Deze week een uitgebreid weekblog met veel nostalgie en wat achtergrond informatie. Ik deel een levensles en ook wat mindere kanten van mijn bestaan. I am only human you know. 

Maandag was de benauwdheid weg. Ik heb echt geprobeerd niet te klagen over de warmte, ook niet op Insta. Maar fuck wat was het de laatste dagen gewoon vet irritant dat benauwde weer. Mijn voeten zwellen op bij zulke hitte – ook iets nieuws wat er gezellig is bijgekomen de afgelopen jaren. Vocht in de pootjes. Ik denk dat t vocht is. Ik ga niet overal mee naar de dokter.

Dinsdag stond ik waardeloos op. De opvliegers vliegen mij om de oren en ik ben voor de zoveelste keer ongesteld deze maand. Misschien niet de info waar je op zit te wachten maar het is wat het is. Als ik zo opsta draai ik het liefst even keihard muziek en dans ik. Echt dan voel ik me snel beter. Gelukkig kon ik dinsdag nog dansen!

Woensdag was het toch nog weer zweetweer. We aten bloemkoolrijst voor het eerst in ons hele leven en ik vond het nog lekker ook. Ik ben namelijk vier kilo aangekomen. De afgelopen drie weken. Daar heb ik echt mijn best op gedaan. Vreet en zuip je er echt niet zomaar aan hoor. Maar het was vakantie en mooi weer dus ja de excuses lagen voor het oprapen. Maar nu gaan we bloemkoolrijst eten. Wij zijn echt raar. Vreten ons het ongans om vervolgens in een soort van hongerstaking te gaan.

Mijn knie besloot ook weer op te zwellen. Alsof er een tennisbal in verstopt zat. Even een dag aankijken maar eigenlijk wist ik al dat een bezoekje reumatoloog onvermijdelijk zou zijn.

Donderdag was echt te gek! We gingen een dagje naar het Open lucht museum in Arnhem en dat was echt superleuk! Al die ouwe meuk. Ik zag een stacaravan en werd zo terug geslingerd naar het jaar 1978 op camping Haciënda in België. Daar hadden wij precies dezelfde stacaravan. Op die camping heb ik een hoop ontdekt en geleerd.

Onder andere dit. Ik ging op een ochtend met een potje zout – oh dit is echt een horrorverhaal mensen, ik schaam me diep maar was 6 jaar oud en had verder geen weet van wat ging gebeuren – op zoek naar slakken. Een vriendje van de camping had mij gezegd dat er iets geweldigs zou gebeuren als ik zout op een naaktslak zou strooien.

Het is een beeld dat ik 42 jaar later nog bij mij draag. Ik vergeet nooit meer hoe een gevoel van afschuw zich meester maakte van mij toen ik de slak zag borrelen en enigszins vergaan. Voelde mij echt vreselijk en tot op de dag van vandaag voelt dat nog zo. Ik had een slak enorm veel pijn gedaan en dat maakte indruk. Ik denk dat daar mijn gevoel voor alles wat leeft met respect behandeld dient te worden vandaan komt. Even heel eerlijk, ik mep alle muggen dood en gooi wel eens een slak het kippenhok in maar daar heb ik wel een levensles geleerd. Alles wat leeft voelt.

We zagen verder nog een bruine kroeg waar ik gelijk achter de bar sprong. Je moet weten, ik ben opgegroeid in de kroeg. Vanaf de dag dat ik geboren ben zat ik in de kroeg. Vader was voorzitter van een voetbalclub en elke zaterdag en zondag gingen we van de voetbalkantine naar de kroeg van Ome Jos. Daar leerde ik biljarten, tafeltennissen en alle Duitse Schlagermuziek. Ook de dansjes van LUV leerde ik daar. Toen mijn vader wegging bij ons was ik 9 of 10 jaar oud (weet ik echt niet meer precies, Blur) en kreeg mijn mama een eigen kroeg. Met 11 jaar tapte ik biertjes maar meestal zat ik ervoor of lag ik op straat bij vrienden en werkte mijn moeder en zus zich uit de naad.

Alles in die kroeg was zoals vroeger, oh de nostalgie!! Al was mijn jeugd vaak best pittig aan het kroegleven heb ik ook hele mooie herinneringen. Je kunt aan de foto’s zien – waarvan ik niet wist dat Peter ze nam – dat ik in mijn element ben.

Teun vond de dag ook uiterst geslaagd! Hij houdt niet van de Efteling of Walibi maar wel van bossen en de natuur. Lekker rustig. Teun heeft ook onze humor, dat scheelt hoor als je kind dezelfde humor heeft. Moet je toch maar afwachten. Natuurlijk krijgen kinderen veel van thuis mee en wij hebben dan ook ons uiterste best gedaan om Teun te indoctrineren (grapje mensen) 😊 We hadden echt een topdag!

Vrijdag familieweekend! Helaas zonder Bas en Koen (Die waren voor het weekend naar hun moeder) Als je je nu afvraagt wie Bas en Koen zijn raad ik je aan mijn andere weekblogs te lezen, ik kan moeilijk elke week uitleggen wie wat en waar is toch, haha ga lezen!! Voordat Roel, Kim en Soof kwamen ging ik naar de reumatoloog. Ik had gisteren heel moedig geschraveld ¹ de hele dag door het park maar mijn knie werd er niet beter op. Er is dan nog maar een remedie leegtrekken en spuit erin.

De knie zat vol ontstekingsvocht, reuma sucks. Er kwam 250cc aan vocht uit, dat was voor mij zelfs veel. Zo ook voor de reumatoloog. Toen ging er een prednison spuit in en wist ik dat ik morgen weer zou kunnen huppelen en dansen. Ik mag niet te vaak zo’n spuit en eigenlijk zou ik weer aan de medicatie moeten maar dat vind ik een dingetje hoor. Mijn reuma zit in mijn polsen, handen en knieën. Mijn handen en polsen hebben alle kracht verloren, mijn knieën zijn mijn zwakke plek. Maar van de medicatie die ik tot dusver geprobeerd heb vielen mijn haren uit, werd ik depressief en dik. Ik vond de bijwerkingen ergen dan de kwaal. Afijn, we bellen volgende week en kijken dan verder. Tis wat het is.

Soof was op een week tijd alweer gegroeid, het gaat zo enorm hard. Ik ben zo dankbaar dat ze komen en dat wij naar hen gaan. Niet voor een uurtje maar echt dagen. We hebben niet veel Familie, Peter en ik. Van Peter zijn kant hebben we niemand meer. Zijn ouders zijn niet meer en met de rest van zijn familie had Peter al niet veel contact. Van mijn kant heb ik alleen mijn zus Helen en haar kinderen. En dan Kim met haar familie, en Glenn, that’s it. Dus je snapt ons, we koesteren hun.

Zaterdag gingen we naar de stad, begonnen een traditie en kocht ik best veul kleren voor mijn doen. In de avond mochten we babysitten en gingen mama en papa lekker uit eten. Ik at een pita tosti met Soof op mijn arm. Beter wordt ’t niet.

Zondag middag gingen ze weer naar huis. En ik ging zitten om mijn weekblog af te schrijven. Een lange deze week. Elke week is eigenlijk wel anders omschreven. Ik doe en schrijf dit zoals het komt. Erg fijn dat jullie, mijn lezers (zei ze met trots) elke week weer meelezen. Ik waardeer dat. Enorm!

Dank jullie wel.

¹ schra·ve·len – ge·schra·veld. Samen met een Insta buddy zijn we tot de conclusie gekomen dat dit Limburgse woord een combinatie is van de volgende woorden:

1. strom·pe·len (strompelde, heeft, is gestrompeld) met moeite lopen.
2. Schui·fe·len (schuifelde, heeft, is geschuifeld) zich voetje voor voetje voortbewegen.