Mijn Relaas deel #39

Dacht ik na mijn vakantie echt even in een rustiger vaarwater terecht zijn gekomen raakte ik van de week toch weer van slag.  Maar ik herpak mij. Dat is het leven ook. Dat is ook mijn persoonlijkheid. Hoge bergen en diepe dalen, wie heeft ze niet. Een relaas van afgelopen dagen.

Toen ik terugkwam van vakantie was ik opgeladen, vol energie en vrolijk. Doorgaans ben ik altijd wel goedgemutst maar het afgelopen jaar was in meerdere opzichten een achtbaan. Zo kon ik mijn hormonen voor mijn pre-overgang de eerste vier maanden niet gebruiken. Daardoor werd mijn lontje weer korter. Dacht ik eerst er niet veel van te merken – van het stoppen met smeren van de progesteroncrème – bleek dit toch wel degelijk zijn uitwerking te hebben. Gelukkig kwam de werking weer snel terug en een paar dagen met mijn lief in Ibiza maakte dat ik mij weer optimaal voelde.

Eenmaal thuis besloot ik strepen te zetten door bepaalde werkzaamheden. Ik was klaar met bepaalde dingen. Ook was ik klaar met mij conformeren aan wat ‘men’ van mij verwachte op Instagram. Dat heb ik al een poosje hoor, de dansjes zijn echt iets wat vooral ik leuk vind. En een trouwe groep enorm lieve volgers ook. De vrijheid die ik daardoor voel is echt heerlijk. Wel voel en voelde ik een soort onrust. Ik wil weer eens op ontdekkingsreis in mezelf. ‘Wat een zweverig gebral Dre’ zou je kunnen denken en toch voelt dat zo. Ik wil onderzoeken waar ik sta en wat ik wil. Vroeger heb ik ook zulke periodes gehad, de laatste jaren eigenlijk niet meer. Tot een paar weken geleden.

Ik heb zin om nieuwe inzichten te krijgen. Om nauwer in contact te komen met mij. Ik heb ook al bedacht hoe ik dat ga doen. Ik wil een stilte retraite volgen en vandaaruit hoop ik weer wat richtingen te kunnen gaan bepalen voor de toekomst. Ga ik die cursus Ayurveda volgen of ga ik toch meer schrijven. Dat weet ik nog niet. Dat moet ik nog uitvinden. Dat ik weet dat ik dit wil onderzoeken is al heel wat. Een stap richting mij. Gelukkig heb ik een warm gezin wat mij steunt. Altijd.

Ik was enorm van slag van de week. Het leed in de wereld, ik ben geneigd alles snel op mijn schouders mee te dragen. Dat weet ik en daarom sluit ik mij ook vaak van het nieuws af. In het begin van de Corona crisis bijvoorbeeld meed ik het nieuws echt. Ik zette liever muziek op en deed een dansje. Ik weet nog dat ik bij de eerste beelden die uit Italië kwamen – van zingende mensen op balkons – ik helemaal leegliep. Vanaf het moment dat ik er mijzelf meer van afsloot kon ik het handelen.

De afgelopen dagen is er enorm veel gebeurd in de wereld. Van bosbranden tot overstromingen. Vreselijke beelden die ik weg zap of doorheen scrol. Egoïstisch wellicht maar mijn welzijn zet ik dan toch voorop. Want wat is de wereld gebaat bij een treurige Dre? Niks. Helemaal niks. Dan breng ik liever een lach. Positiviteit.

En toch raakte ik de kluts kwijt. Afghanistan. Eerlijk gezegd was ik daar niet zo mee bezig. Vanaf zondag kwam een omslag. Het ging allemaal razendsnel daar en in mij ook. Ik werd getroffen door de beelden. Ik zag hoe de Taliban oprukte en afbeeldingen van vrouwen op de muur overschilderden. Dat beeld zag ik nog voordat ik wanhopige mensen uit de lucht zag vallen. En dat beeld, hoe mannen de vrouwen op muren stonden weg te verven ging zonder enige filter naar binnen. BAM. Vanaf toen liet ik mij meetrekken.

Ik ging lezen, gaf gehoor aan een post op Instagram en was intens verdrietig. Toen ik ook nog in contact kwam met een 16-jarig Afghaans meisje wat simpelweg om hulp vroeg was ik gebroken. Het is zo oneerlijk. De angst wat er heerst is zo voelbaar. Het doet mij zoveel. Ik was ooit ook een bang meisje. Niet vergelijkbaar natuurlijk maar ik voelde mijn angst voor mijn vader als kind weer in mij. Ik heb gedoneerd, opgeroepen om te doneren en heb dagelijks even contact met het meisje. Een kort berichtje hoe het met haar gaat. Ze is angstig. Dat doet me veel. Ik bid voor haar zonder gelovig te zijn.

En nu. Ik heb na een goed gesprek met mijn lief besloten om niet in dit verdriet te blijven hangen. Er is niemand bij gebaat. Het haalt niks uit. Dat schrijf ik wel even zo makkelijk maar dat kost heus wel wat moeite. Natuurlijk sluit ik mijn ogen niet. Dat kan ook niet. Maar ik heb wel besloten om positief te blijven. Te blijven dansen. Grapjes te blijven maken en hopelijk zo ook wat positiviteit bij anderen te creëren. Ik geloof er namelijk heilig in dat positieve vibes aanstekelijk werken. Dat het doorgeven van liefde en een goed gevoel zijn weerslag heeft op andere mensen. En op mezelf. Zeker ook op mezelf.

Dus lieve mensen, laten we juist nu in tijden dat er zoveel ellende op ons afkomt positief proberen te blijven. Voel je niet schuldig als je geniet van het leven omdat er ergens anders ellende is. Juist jouw positieve instelling zorgt voor goede vibes. Maakt het leven draagbaar en mooi, ook in klote tijden. Ook voor je omgeving. Je hoeft je ogen niet te sluiten voor het verdriet van een ander maar zet het om. Steun een goed doel, start een actie of onderteken een petitie wat je aan het hart gaat. En blijf lachen, hoe moeilijk ook soms.

Liefs Andrea

Meer persoonlijke blogs vind je HIER!