Mijn relaas week #15

Deze week weer elke dag even beschreven of de gedachtes die bij die dag omhoog komen. Mijn relaas week #15 alweer. Lief dat je meeleest. 

Begin van de week.

Maandag gebeurde er niet zo gek veel behalve dat ik zag dat Teun een eigenaardige eigenschap van mij heeft. Hij mept net zoals zijn moeder op vlees. Grote hompen rauw vlees. Ik zou alleen al daarvoor elke week naar de Makro willen gaan. Daar heb je van die grote rode – vaak met vetranden – stukken vlees liggen. Waar je dus heerlijk op kunt meppen. Teun is ook een mepper, daar kwam ik deze dag achter. Hij was mee naar de Makro en nog voordat ik op het vlees had gemept zag ik hem eerst duwen aan zo’n homp en toen gewoon echt meppen!

Je snapt dat mijn moederhart groeide van trots. In een vorige blog schreef ik al eens dat ik het zou uitleggen maar eerlijk gezegd weet ik het niet waarom ik dat zo lekker vind. Dat vind ik gewoon. En ik weet heus wel dat dit raar is en dat erg groeperingen zijn die dit vreselijk zullen vinden. Sorry. Ik zal wel in een vorig leven slager zijn geweest. We eten trouwens wel gevarieerd en niet elke dag vlees hoor!

Dinsdag ging ik extra vroeg met Billy naar de hei. Ik noem het de hei maar het heet officieel de Louisa- en Cannemanspolder en ligt praktisch om de hoek. Sara ging niet mee. Je moet weten Sara heeft zware HD en trekt het gewoon niet om te vaak lang te lopen. Nu zullen er vast mensen zijn (geloof me ik ken ze 😉) die denken dat het Sara’s poten juist stevig maakt veel wandelen maar zo werkt het bij haar gewoon niet.

Sara is nu 5 jaar oud en de dierenarts gaf haar destijds na onderzoek van haar heupen hooguit 1 jaar te leven als we haar niet lieten opereren en beide heupen zouden laten vervangen. Ze was toen 5 maanden oud. Ze zou dan anderhalf jaar eraf liggen en gelijk geholpen moeten worden bij 9 maanden zou die operatie niet meer kunnen. We waren enigszins in shock, een pup van 5 maanden wat dan anderhalf jaar grotendeels in een Bench zou moeten worden gehouden leek ons echt vreselijk.

We hebben er een week over gepraat en besloten haar een goed leven te geven zonder operatie. 5 jaar later is ze het allerliefste, domste maar allerliefste hondje die iedereen vrolijk begroet (met het gevolg dat je hondenpoten op je witte broek hebt staan, en bedankt Saar) en graag mee gaat wandelen alleen niet te lang. Dat trekt ze niet. Ze is dus niet dood heeft alleen een gebruiksaanwijzing. Wij vinden dit nog steeds de beste beslissing die we voor haar hebben genomen. Ik weet dat de meningen daarover verdeeld zullen zijn. Dat mag. Wij zagen het gewoon niet voor ons zo’n zware operatie bij een pup. En geloof mij, ze is een gelukkig blij hondje.

Het midden.

Woensdag was ik naar Renske waar ook Tatjana heen kwam. De meiden hebben mij uitgelegd hoe ik presets kan gaan aanbieden. Ik krijg heel vaak de vraag welke filter ik gebruik maar ik heb dus een aantal presets die ik gebruik voor verschillende doeleinden. Bijvoorbeeld een preset voor mijn blogfoto’s en weer een andere voor Instagram. Ook heb ik er een voor buitenfotografie en een zwart/wit preset. Ik vind het reuze handig werken. Soms stel ik handmatig nog wat bij nadat ik een van deze presets op mijn foto heb gezet maar meestal is het gelijk goed. En die komen binnenkort in de shop! De ondernemer in mij vindt dat een goed idee!

Donderdag kwam Kim & Roel met Soof. Lieve kleine mooie Soof. Glenn was woensdag al gekomen (nee dit hoef ik niet per se al op woensdag te vermelden vind ik) Hij had Soof nog niet gezien. Het was heerlijk om ze allemaal hier te hebben, jammer dat de jongens (Bas &Koen) bij de moeder waren. We hebben de hele dag gegeten, gedronken en gekletst. Ik geniet er zo van om ze hier te hebben, samen te hebben. Gelukkig voelen hun dat ook zo. Kim woont bijna 2 uur autorijden verderop maar we hebben afgesproken om elkaar wekelijks te zien. We willen echt een fijne vertrouwde band opbouwen met Soof, de band die wij ook met elkaar hebben.

Iedereen bleef slapen. Roel en Kim mogen met Soof op onze kamer voor het gemak en dat ze gewoon goed liggen. Normaal gaan wij dan op zolder maar we besloten buiten te slapen. Op de trampoline welteverstaan. Ideetje van Peter. Het lag heerlijk alleen ben ik echt serieus lek gestoken. Muggen zijn echt verschrikkelijk. Maar dan ook echt verschrikkelijk. Weer die vraag ‘waar dienen die krengen eigenlijk voor.’ Ik zocht het op voor je. Dit is wat ik heb gevonden.

Wat is het nut van de mug?

Hoe irritant muggen ook kunnen zijn, iedere diersoort – dus ook de steekmug – heeft een functie. In de periode dat de steekmuggenlarf opgroeit, eet ze bacteriën uit het water. Zowel de larf als een volwassen exemplaar is voer voor veel andere dieren – zo dragen ze bij aan een natuurlijk evenwicht. Onder andere vissen, vogels, spinnen en vleermuizen lusten graag steekmuggen. En doordat een vis de steekmuggenlarven eet, kunnen wij op den duur die vis eten.

Dus. Meer lezen? Hier het hele artikel. Ik ben nog steeds van mening dat dit niet genoeg reden is om die krengen in leven te laten. Die vis kan ook zuurstofplantjes gaan eten. Toch?

Vrijdagochtend werd ik dus lek geprikt wakker. Heel vroeg al, gezellig samen met de vogels. Roel en Kim gingen een ochtend naar het strand en ik mocht voor de tweede keer weer babysitten! We hebben gewandeld met Soof, vroeg in de ochtend al en de rest van de dag heb ik met haar geknuffeld. Het was warm, te warm om heel druk te doen dus aten we in de avond lekkere sushi.

Roel – die trouwens echt een topper is – maakte een klamboe vast aan de trampoline. Ik was erg in mijn nopjes. We sliepen heerlijk. Als het je lukt, slaap buiten met dit weer! Wel met klamboe want op het moment (zondagmiddag) dat ik dit zit te typen heb ik nog steeds overal jeuk. Zelfs in mijn voorhoofd ben ik geprikt terwijl ik ook nog een promo filmpje moet opnemen vandaag. Krengen.

En het weekend. 

Zaterdag heel vroeg wakker geworden met jeuk van die bulten van de dag van tevoren. We hadden wel een heerlijke dag, ik heb wat foto’s gemaakt met bloemen – ik vind dat echt zulk mooi beeld geven – en we hebben nog een keer de BBQ aangezwengeld. Relax dagje.

Zondag veel ijsjes gegeten en geschreven. Ik had al maanden niet meer naar mijn toekomstige boek gekeken. Ik nam vandaag weer een kijkje en de laatste zinnen die ik schreef waren de volgende:

Toen hij klaar was met me gooide hij mij van zich af en zei ‘ik vind het zo jammer dat ik je deze les moet leren maar plassen doen we niet in zwembaden Dreeke.’ De klappen op mijn billen waren zo hard geweest dat ze vuurrood zagen en geschaafd leken. ‘Zo moet het voelen als je in brand staat’ bedacht ik mij. Ik kon er de rest van de vakantie niet op zitten.

Toen ik deze zinnen las besloot gelijk om het weer weg te klikken. Ik kan het op dit moment niet. Ik ben zo intens gelukkig met alles op dit moment in mijn leven dat ik het niet kan opbrengen om over de gruwelheden uit mijn jeugd te schrijven. En toch wil ik dat boek ooit schrijven. Het lijkt mij wel wat om een week in schrijvers retraite te gaan. Maar ja, wanneer doe je zoiets. Laten we eerlijk zijn, wanneer heb jij voor het laatst een hele week voor jezelf genomen? En toch is er een zaadje gepland. Lijkt het mij best wel fijn. Ik ga er eens wat meer over lezen. Iemand met tips is altijd welkom. Wil je toch wat boekfragmenten lezen? Je vindt ze hier.

‘She loves her Life’