Vipassana 10 daagse 2.0
Toen ik de eerste Vipassana retraite had gevolgd dacht ik ‘dat was dat en nooit meer’ niet omdat ik het niet geweldig vond of er veel uit had gehaald maar meer omdat ik het intens zwaar vond. Tien dagen van thuis weg was een serieuze opgave gebleken. Toch begon het na een maand of drie weer door mijn hoofd te spelen. Ik wil nog eens gaan.
Ik ging. Zeven maanden na de eerste keer mocht ik weer naar België om daar in het mooie retraite centrum weer deel te nemen aan een 10 daagse Vipassana retraite. Voor wie de vorige keer gemist heeft of geen idee heeft wat Vipassana inhoudt, je vind veel informatie op Dhamma.org.
In tegenstelling tot de eerste keer wist ik nu wel wat ik mee moest nemen. Het was koud en winter en door de ervaring van vorige keer wist ik dat een aantal truien en broeken en veel dikke sokken voldoende moest zijn. Om dat ik de tweede keer ging werden er een aantal extra regels voor mij geldig. Zo mocht ik deze keer geen make-up dragen en was eten na de warme maaltijd om 11 uur voor mij ook gelijk de laatste maaltijd. Geen fruit meer voor mij om 17 uur. Daar had ik op voorhand totaal geen moeite mee. En ook tijdens niet bleek achteraf. Lekker makkelijk ook geen make-up. De eerste keer droeg ik het ook niet meer na 2 dagen.
Thuis vonden ze het wel snel dat ik weer ging maar gelukkig heb ik de ruimte en vrijheid mij te bewegen zoals ik wil. Natuurlijk wel in overleg, tien dagen zijn toch tien dagen. Ik heb het idee dat die twee mannen van mij het ook wel fijn hebben samen. Natuurlijk valt mijn zorg even weg maar ze zijn capabel genoeg gebleken om naar Mc drek te rijden, haha! Peter kookt ook gewoon hoor.
Bij aankomst kreeg ik mijn kamer toegewezen. Mijn kamernummer was 111 hoe toepasselijk. Spiritueel gezien staat 111 voor groei, spiritueel ontwaken en verlichting. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik wel geloof in tekens maar ook mij daarin niet verlies. Ik neem niet zomaar alles voor waar aan. Mijn kamergenoot bleek een lieve vrouw te zijn waar ik een aantal woorden mee wisselde. Ik had er zin in en de dag kon mij niet snel genoeg gaan zodat de stilte waar ik zo naar uitkeek weer begon.
Omdat ik er voor de tweede keer was kreeg ik een plekje vooraan. In tegenstelling tot de eerste keer had ik nu goed zicht op beide leraren die weer op hun gebruikelijke plek zaten. Het was weer begonnen, de stilte ging in en ik kwam al snel tot rust. Net zoals de vorige keer waren de eerste dagen om concentratie te oefenen door Anapana ademhaling. Tijdens deze dagen zonderde ik mezelf nog meer af van mijn omgeving dan de vorige keer. Ik keek niet meer stiekem rond en dook weg in mijn truien, sjaals en mutsen.
Slapen ging meestal goed al had ik de eerste dagen onrustige nachten. Nachtmerries ook. Toen brak de dag aan dat Vipassana inging. Ik vroeg op dag vijf een gesprek aan met de lerares. Omdat het mijn tweede keer was wilde ik graag een cel toegewezen krijgen. Dat klinkt als een gevangenis maar dat is het niet. Een cel is een kleine ruimte van anderhalf bij twee meter waarin je helemaal alleen zit en zo nog dieper gaat. De lerares zei dat dit nog te vroeg was voor mij. Cellen worden doorgaans pas na drie of vier retraites toegewezen.
Ik vertelde haar dat ik er klaar voor was en graag de diepte in wilde. Mijn samskara’s aankijken en loslaten. Door Ayurveda heb ik wat kennis opgedaan en dat vond ze blijkbaar toch voldoende om mij een cel toe te wijzen. Vanaf dat moment zat ik wanneer toegestaan (bepaalde uren moet je in de zaal zitten om de instructies die gegeven worden op te volgen) in mijn cel.
En toen ging het hard voor mijn gevoel. Ik kreeg een pijnpunt links van mijn ruggengraat. Het was op een hele rare plek en ik wist gelijk dat hier lijden zat opgeslagen. Het is heel lastig om te verwoorden maar ik werd die pijn. Het begon met een heel klein puntje, niet groter dan een speldenknop en breidde zich uit totdat ik alleen nog maar bestond uit dat plekje. Het was heel intensief, heel pijnlijk en ik moest mij echt enorm concentreren om er niet van weg te gaan door beweging of afleidende gedachten. Ik bleef mijn lichaam scannen en observeerde de pijn alleen maar.
Het was de afgelopen dagen zo geweest dat wanneer ik ging zitten de pijn langzaam maar zeker ontstond totdat ik compleet verdween in dat puntje pijn. Als ik het zo typ vind ik het zelf ook heel bizar klinken maar dat was wat ik ervaarde. Ik werd die pijn zonder dat ik er verder gedachten bij had. Ik observeerde mijn hele lichaam keer op keer. Anicca Anicca Anicca. (dat betekent dat alles komt en gaat) Op de zevende dag ergens in de middag zat ik in mijn cel en de pijn die de afgelopen dagen mij had geteisterd en getest werd een punt van licht. Met mijn ogen gesloten werd ik licht.
Wat er toen gebeurde zal ik nooit vergeten. Ik begreep alles. Het was zo klaar als een klontje voor mij. Ik snapte echt alles. Wist de waarheid. Ik voelde hoe het hele universum in elkaar stak en hoe mensen zo enorm onnodig lijden door het verleden en de toekomst zonder dat ik erover nadacht. Het was er gewoon. Ik voelde verlichting, inzichten en golven van liefde en herkenning stroomde door mij heen. Hoe lang ik daar zo gezeten heb weet ik niet, tijd bestond niet, ruimte ook niet. Het kan een seconde zijn geweest maar ook een uur. Ik ontwaakte of eigenlijk kwam ik uit die ontwaakte staat door de gong. Ik deed mijn ogen open en heb me nog nooit zo vredig gevoeld als dat moment.
Voor mijn gevoel gaf ik licht toen ik uit mijn cel kwam. Haha ik weet echt hoe raar en idioot dit allemaal klinkt hoor maar dat was wat ik voelde. Ik liep naar buiten en nam een hele grote teug lucht. Toen pas zakte ik weer volledig in mijn lichaam. Met een brede grijns liep ik een rondje over het terrein. Zo, dacht ik, ik ben er! En dat bleek echt de stomste gedachte ooit. Ik was helemaal nergens. Het volgende uur ging in vol verwachting weer mijn cel in. Er gebeurde niks. Huh? Ik had het toch? Verwachtingen en verlangens naar mijn ervaring eerder. Bam. Het grote lijden was weer keihard terug. Gelukkig kon ik er wel om lachen. Ik begreep helemaal niets.
De anderhalve dag daarna heb ik nog veel pijn gevoeld, zo erg zelfs dat ik erom gehuild heb en naar huis wilde. Ook teleurstelling dat ik niet kon vasthouden aan die ene ervaring maakte me in de war en verdrietig. Op dag negen werd ik gelukkig weer wat rustiger en begreep Anicca weer wat beter.
De dagen gingen voorbij en het zat er weer op. Het was een diepe ervaring. Ook had ik dit keer wel wat vraagtekens. Zo vond ik dat ik toch een voorkeursbehandeling kreeg omdat ik vooraan een plekje had. En vond ik het soms allemaal wat rigide gaan. Geen ruimte voor iets anders dan Vipassana. Wat ik begrijp en ook logisch vind maar het gaf mij toch te denken. De ervaringen nam en neem ik mee. Dankbaar dat ik weer heb mogen gaan en voor de intens mooie ervaringen.
Thuisgekomen heb ik elke dag een uur Vipassana gemediteerd. Toch merkte ik dat ik thuis moeite had met de concentratie en daar werd ik onrustig van. Ik ben gaan zoeken naar meer vormen van meditatie. En vond Buddho meditatie. Een concentratie meditatie, ook vanuit het Boeddhisme. Dat beoefen ik nu en dat past op dit moment echt het beste bij me. Ik zal er over een poosje ook eens over schrijven.
Boeddhisme in het algemeen heeft mijn aandacht. Je kunt het zien als een religie maar ik zie het meer als een filosofie. Ik ben nog blue, lees veel en snap lang niet alles. Er is zoveel. Toch voel ik mij er thuis. Er zijn ook verschillende stromingen. Ik onderzoek nu vooral de Theravada stroming. Het helpt mij dagelijks om dingen in perspectief te zien. Om dankbaar te zijn voor wat wel is. En om liefdevoller naar alles en iedereen te kijken. Ook hier zal ik vast ook eens wat meer over schrijven als het zich aandient.
Wil je meer weten over Boeddhisme in het algemeen dan raad ik je aan om eens een boek erover te lezen. Er zijn tal van boeken te vinden. De ontwakende Boeddha is een mooi begin. Over Buddho meditatie verwijs ik je graag naar Buddho.org.
Liefs,
Andrea
1 reactie
Mooi…Het lijkt mij zowel mooi, uitdagend maar ook lastig om een week met en in mezelf te keren! Toch geloof ik dat het veel goeds brengt. Ik lees ook al jaren alles wat met het Boeddhisme te maken heeft en voel me daar ook erg in thuis inderdaad, geen religie, maar ‘n filosofie, geen God, maar een leermeester!
Groet terug mooie vrouw X