Van overleven naar leven: mijn persoonlijke verhaal (deel 1)

Het is alweer bijna zes jaar geleden dat mijn leven een cruciale wending nam, vooral op het gebied van mijn gezondheid. Het was de tijd van corona, een periode die me onverwacht de ruimte en het inzicht gaf om mezelf eens goed onder de loep te nemen. Mijn leven was op dat moment vol: een liefdevol gezin, een carrière als influencer, en een gewoonte om mijn zorgen weg te drinken met alcohol.

De zoektocht naar een diagnose

Ik sportte niet meer, had zware reuma en moest elke week een pijnlijke spuit in mijn bovenbeen zetten. Ondanks die zware medicatie – die ik volgens de arts de rest van mijn leven zou moeten gebruiken – kreeg ik om de paar weken een dikke knie waarvoor ik naar het ziekenhuis moest. De arts haalde dan het vocht eruit met een spuit en injecteerde corticosteroïden. Geen pretje, maar ik onderging het gelaten.

Ik was mijn arts dankbaar voor de diagnose reumatische artritis (RA), omdat ik al vanaf mijn 42e sukkelde met onverklaarbare ontstekingen. Eerst in mijn handen en polsen, later in mijn knie. In het begin werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Er waren geen reuma waarden in mijn bloed te vinden en op het moment dat ik in het ziekenhuis zat, was de ontsteking alweer weg. Er werd aangenomen dat ik fibromyalgie had, een diagnose waar ik me nooit in heb kunnen vinden. Mijn toenmalige arts was nogal rigide en wilde niet van mening veranderen. Fibromyalgie heeft een heel ander ziektebeeld dan wat ik ervoer. Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe arts die me liet komen op het moment dat ik wél een ontsteking had. Toen was het duidelijk: dit was geen fibromyalgie, maar reumatische artritis. Eindelijk een verklaring!

Een neerwaartse spiraal

Vóór mijn diagnose liep ik om de dag hard en dronk ik aanzienlijk minder. Maar er zat veel onverwerkt trauma en negatieve gevoelens in mij die ik wegstopte. Ik was hier onbewust van. Daardoor kreeg ziekte grip op mij.  Het ‘ziek zijn’ en het drinken werkten als een sluipmoordenaar. Heel geleidelijk aan werd ik zwakker en ging ik steeds meer drinken. Ik had ook last van zware overgangsklachten, die ik in eerste instantie probeerde te verlichten met hormonencrème. Opvliegers, moodswings en vreetbuien teisterden me. Ik voelde me pafferig en leek mijn grip op mijn gezondheid en mijn lichaam kwijt te raken.

Toen de coronacrisis uitbrak, begon ik meer te lezen. Een van de eerste dingen die ik deed, was stoppen met het kijken naar nieuws. Ik werd zo depressief van de hele situatie dat ik besloot om zo min mogelijk tv te kijken. In plaats daarvan dook ik in de boeken. De boeken van Dr. Wayne Dyer had ik al eens gelezen toen ik jong was en ze hadden toen al een grote invloed op mijn kijk op het leven. Ik ben iemand bij wie het glas doorgaans halfvol is, een positieve instelling die mede door die boeken is gevormd. Toen ik ze herlas, begon er langzaam weer een lichtje te branden. Ik besefte dat ik de positieve kijk op het leven kwijt was geraakt. Ongemerkt. Mede door onverwerkt trauma.

De druk van social media

Daarnaast werd ik volledig meegesleept in mijn werk als content creator/influencer. Ik vond (en vind) het leuk werk, maar het draaide steeds meer om de likes en het bereik. Ik begon mezelf te vergelijken met anderen, een slopende gewoonte. Op dat moment had ik een goedlopend account met duizenden likes op elke post en een bereik van soms wel 200.000 op een enkele post. En toch was het nooit genoeg. Ik voelde me tekortschieten en had last van het Imposter syndroom. Wanneer val ik door de mand?

De twee jaren die volgden waren zwaar. Ik praatte er met niemand over, maar vanbinnen was ik diep ongelukkig. Ik had een goed huwelijk, een mooi thuis en lieve kinderen, en toch knaagde er voortdurend iets aan me. Maar ik hield de schijn nog een tijdje op. Ondertussen las ik veel zelfhulpboeken, waardoor ik langzaam, heel langzaam bewuster werd. Op vakantie in 2022 nam ik een belangrijk besluit: ik zou een tijdje stoppen met alcohol drinken, zeker tot kerst.

Ik besprak het met Peter en hoe ik me voelde, dat ik niet gelukkig was en hij begreep me. Dat was een enorme opluchting. Ik had al allerlei scenario’s in mijn hoofd gehad, bijvoorbeeld dat hij me niet meer leuk zou vinden als ik zou stoppen met drinken. Want ja, met alcohol ben je toch wat joliger, lacheriger en vrolijker… althans, dat dacht ik toen nog. Hij besloot ook de alcohol te laten staan. Samen besloten we ons leven om te gooien al beseften we dit toen nog niet helemaal.

Dit was pas het begin. In mijn volgende blog vertel ik je hoe het verder ging, en wat er gebeurde toen ik de alcohol liet staan.

Liefs,

Andrea