De reacties op mijn vraag om kleine stukjes met jullie te delen uit mijn boek wat ik aan het schrijven ben waren duidelijk. Er was veel interesse om fragmenten mee te lezen. Nog voor dat het überhaupt een boek is. Nieuwsgierigheid? Het vlijt maar is ook enorm spannend.
Waarom zou ik het doen? Nu al zo op de zaken vooruit lopen en persoonlijke met veel emotie geschreven stukjes delen? Omdat ik wil peilen of het wat kan worden en omdat het een stok achter de deur is. Om door te schrijven. Want ik zal eerlijk met jullie zijn. Ik zit soms jankend te typen. Het vergt best wel wat van mij. Maar ik schrijf ook vaak met een glimlach en zelfs schaterlachend. Het is heel therapeutisch. Schrijven werkt voor mij nu zelfs helend. Al was ik al geheeld, het opschrijven van mijn herinneringen rond het af voor mijn gevoel. Het zet er een punt achter.
Mijn boek wordt een autobiografische roman maar met fictie. De verhalen zeker in de tegenwoordige tijd kunnen aangedikt zijn. Het is voor de lezer niet zichtbaar waar waarheid ophoort en fictie begint maar de verhaallijnen zijn gebaseerd op waargebeurde feiten. De verhalen uit mijn verleden zijn niet perse (soms wel) aangedikt. Ze zijn op zichzelf al zwaar genoeg.
Houdt voor ogen dat ik vrijwillig schrijf, dat ik het heerlijk vind om te doen en dat ik niet op ohh`s en aahh `s en ach wat zielig uit ben. Want dat ben ik niet, juist niet! Ik ben een gelukkig mens en daarom kan ik nu ook mijn verhaal vertellen. Hieronder een stukje wat ik van de week typte. Er zullen vast nog fouten in staan en misschien overschrijf ik nog een gedeelte. Wanneer het boek klaar is laat ik het redigeren Maar het geeft een indruk. Het is niet het begin van mijn boek trouwens.
Fragment 1
Nu moet ik toch echt gaan bellen. ‘Even een rondje maken Andrea’ spreek ik mezelf toe. Het eerste telefoontje begint stroef. Ellende. Sorry mevrouw maar ik versta u niet. Kunt u nogmaals uw naam geven? Ik probeer zo goed mogelijk te articuleren. Maar het leed is al geschiet, dit wordt een moeizaam gesprek voor mij. Ik ga verder, doe alsof er niets aan de hand is, negeer mijn klamme rug. Nadat ik mijn naam herhaald heb steek ik van wal. Dat we graag willen lunchen in het grand café en een toespraak willen houden. De dame aan de andere kant klinkt geïrriteerd en ongeïnteresseerd, ik stel me haar voor met een roze bubbelgum kauwgum in haar mond, met haar wijsvinger rondjes draaiend aan een pluk gitzwart geverfd haar. Een blik in de ogen van totale desinteresse. Ik fantaseer verder dat haar gitzwarte haar los laat. De pluk die net nog vast zat aan haar te roze hoofdhuid bungelt zielig aan haar vinger. Ze kijkt ernaar en haar ogen worden zo groot als schoteltjes, schoteltjes waar ze net nog kopjes koffie op geserveerd heeft. Ze gilt, mijn haar! Mijn haar!! En rent in paniek het prachtige Grand Café uit. Zo. Dat helpt me om even te ontspannen, ik grinnik een beetje. Mijn fantasiewereld is een veilige haven, al sinds ik me kan heugen vlucht ik ernaar toe.
Ik kom terug naar de werkelijkheid en probeer haar enthousiast te krijgen voor onze IG-Lunch maar het blijft een moeizaam gesprek. Als ik ophang slaak ik een zucht van verlichting. Gelijk doorbellen maar. Ik bel met iemand van het cultuurcentrum dat in hetzelfde gebouw ligt als het Grand café over een zaaltje. Een vriendelijke man beantwoord al mijn vragen. Al vraagt deze beste man ook soms ‘wat zeg je’ hij blijft kalm en lijkt wat vaker met mensen van onder de rivieren te hebben gesproken, is in ieder geval niet van slag van mijn accent. ‘Zie je nou wel’ denk ik, het kan wel maar het vervelende gesprek met de dame met ingebeelde roze bubbelgum kauwgum en uitvallend haar heeft de overhand. Ik besluit om morgen verder te bellen en probeer de verveelde stem te vergeten.
‘Wat ben je aan het doen’ riep moeder onderaan de trap, haar stem klonk nerveus ingehouden, alsof ze het ieder moment het op een hysterisch huilen kon zetten. Ze wist het, het klonk door in haar stem. De angst, de walging maar ook de onmacht was bijna voelbaar in haar stem. ‘Ik kijk even bij de meiden’ riep vader naar beneden. Vader zat op de bedrand aan Helena’s kant. We deelden een bed, mijn zus en ik. Hij zat te fluisteren in haar oor voordat moeder riep. Lieve zoete woordjes. ‘Ik vind je zo mooi Helene’ fluisterde hij enigszins hijgend. ‘Je bent al een hele dame.’ Helene was 10 jaar, ik 6 jaar en ik was nog geen hele dame. Nog niet.
Door moeders geroep verdween de intense bijna proefbare spanning. Het brak en viel in stukjes, wat bleef was het gesuis in mijn oren. Het was mijn bloed wat als een razende door mijn lijfje stroomde. Hij zuchtte, stond op en verliet de kamer. Ik voelde Helena’s hartslag tekeergaan, alsof er een bom onder haar hemdje zat. Boem, boem, boem, boem, maar hij ging niet af. Ik tikte haar aan op haar arm en reikte haar mijn pols toe. Dat vond ze altijd fijn, mijn pols vasthouden. Haar hand omklemde mijn pols. Haar middelvinger en duim raakte elkaar aan. Zo was het goed. We zeiden verder niks, zwijgen was onze remedie om net te doen alsof het er niet was.
Einde fragment.
Mijn vader, moeder en broer leven niet meer. Alleen mijn grote lieve zus heb ik nog. Verdere familieleden zijn er wel maar daar is geen contact mee. Nooit gehad ook. Geen interesse van beide kanten, laten we het daar maar op houden. Ik had nooit aan dit boek begonnen als mijn moeder nog zou leven. Ik had en heb mijn moeder lief. Uiteraard heb ik toestemming gevraagd aan mijn zus. Het is deels ook haar verhaal verteld vanuit mijn perspectief. Ze staat achter me, naast me, net zoals vroeger.
Voor een deel kun je nu een idee hebben waar mijn boek over zal gaan. Iets waar veel meisjes en vrouwen mee te maken hebben gehad en iets dat nog steeds gebeurd. (geldt ook voor jongens en mannen trouwens). In plaats dat de daders zich doodschamen schamen wij ons. Dragen we het mee en praten er niet over. Maar het gaat niet alleen hierover. Mijn boek gaat over mijn vroegste jeugd, hoe het was om op te groeien in een onderdrukt gewelddadig gezin waar ook seksueel geweld plaatsvond. Maar ook over een volwassen vrouw die gelukkig is. Een fijn en succesvol leven heeft. Het verleden achter zich heeft gelaten en door is gegaan. Want dat kan, ik ben het bewijs.
Liefs, Andrea
34 Reacties
Ik ben er even stil van Dre… Wat ik wel kan zeggen is dat je manier van schrijven meteen grijpt en makkelijk door leest.. Erg heftig kan ik me zo voorstellen.. Ontzettend dapper en goed van je dat je dit kan en doet! Wees maar heel trost op jezelf..
Sterkte met dit proces…
Dikke knuffel en een kus
Patries
Ooit was het heftig. Nu is het gewoon mijn verhaal. Al moet ik soms huilen om mijn broer en zus. Dankje lieverd X
Wauw lieve Andrea! Als eerst wil ik zeggen dat je prachtig schrijft. Nu kijk ik nog meer uit naar je boek! En verder heb ik zo enorm veel bewondering voor jou! Ik denk dat veel vrouwen zich in meer of mindere mate zullen herkennen in jouw verhaal, ook ik. Ik hoop dat het voor hen makkelijker wordt om ook hun verhaal te doen, dat ze zich minder zullen schamen en hun schuldgevoel af zal nemen. En in het algemeen hoop ik dat het meer bespreekbaar wordt en er daardoor voor zal zorgen dat mensen en vooral kinderen durven te schreeuwen om hulp omdat ze weten dat ze geloofd en geholpen zullen worden.
Er is niks om ons voor te schamen en toch doen we het. Ik zou het fijn vinden als ik vrouwen hiermee bereik. En dat je er ook los van kunt komen en wel gelukkig kunt zijn. Kinderen zijn zo beïnvloedbaar. Ik hoop dat ze op een dag allemaal veilig kunnen opgroeien. X
Wow Andrea, je schrijft echt prachtig! Wat goed dat je hier een boek over schrijft, ik denk dat je een groot voorbeeld ( bent ) gaat zijn voor heel veel vrouwen die uit een vergelijkbare situatie komen. Super veel respect voor jou!
Het is een verhaal van vele vrouwen. Ik hoop ooit het boek af te krijgen! Geef mezelf 1 jaar. 🙂
Je manier van schrijven leest lekker. Vind het ook knap dat je durft. Niet vanwege het onderwerp want daar hoef je je niet voor te schamen. Wel heftig.
Ik schrijf ook graag maar durf , al jaren, mijn blogs alleen onder “vrienden” te delen op fb. Ik herken je gevoel voor humor, ook al gaat t over iets minder leuks, hierin dan ook helemaal.
Blogs gaan me makkelijk af maar een boek waar ik ook wel eens aan denk geloof ik minder. Waar moet je beginnen? Ga vooral door xxx
Waarom zou je het niet delen? Wat kan je gebeuren? Op je bek gaan? So what, schrijf en deel! Later heb je spijt.. kus X
Wow, het verhaal grijpt mij meteen, heftig hoor. Maar ik heb wel zoiets van, ik wil meer lezen, dus ga zo door
Dankje, ik hoop over een jaar een boek te hebben. Misschien over 2 jaar, haha. Is best een proces maar ik vind het wel heerlijk.
Wow je schrijft prachtig, ik heb rillingen door mijn lijf!
Ik wil ook verder lezen, maar jeetje Andrea, knap van je!
Ik kan me indenken dat je dit boek gaat schrijven met een lach en een traan, en uiteindelijk heel veel trots!
Dank je Jellina. Ik hoop het over een jaar klaar te hebben! X
Ijskoud krijg ik het ervan, wat ongelofelijk dapper dat je deze pijn op kan schrijven. Je schrijft echt heel goed, al ben ik geen kenner, ik koop zeker weten je boek al doe je er tien jaar over en anders kom je die IG-lunch maar gewoon hier doen! Akelige mensen dienen genegeerd
Wat lief Wendy. Ja ik negeer ook 🙂 Maar wil wel deze locatie “hebben!” Hopelijk heb ik het over 1 jaar klaar. Maar kan ook 2 jaar duren. X
Wauw lieve Andrea
Mijn hart bonkte net zo hard wat geweldig geschreven ik zou nu al verder willen lezen wat schrijf je toch prachtig het grijpt me bij de keel. Ik kan niet anders zeggen dan schrijf zo door het is adembenemend op meerdere mannieren.
Dikke knuffel Debbie
Dankje lieve Debbie. Ik vind het heel bijzonder dat mijn schrijfsels mensen aanspreekt! Dat had ik nooit durven dromen. X
Je woorden raken! Ze grijpen mij bij de keel. Wat kan ik nog meer zeggen. Knap wat je doet, inspirerend.
Liefs, Linda
Boh ik had nooit durven dromen dat het zou aanspreken. Ik ben heel blij dat dit het wel doet. Dankje Linda X
Jeetje, dit wordt een bestseller! Je manier van schrijven, smaakt naar meer…Ik zeg; kom maar op met je boek!!
Alleen maar oh en ah’s voor jou!!
Chapeau, knap dat je dit kan!
Wat fijn te horen! Bedankt hoor 🙂
Dre….ik bekeek vanochtend je story en wilde er echt even goed voor gaan zitten. Want dat verdiend een persoonlijk verhaal… Ik ben stil, tijdens het lezen draaide mijn maag om, wilde niet verder lezen, maar het moest….well done. Kus.
Lieve jij, dankje Shar X
Lieve Andrea, knap geschreven , je bent een natuurtalent! Je grijpt me vanaf regel 1 en in alle zinnen. En wat ben jij een sterke vrouw zeg! X
Wat een lief bericht. Dankje! X
Wat een herkenbaar verhaal helaas en wat goed dat je het opschrijft! Ik hoop dat je hier veel vrouwen mee mag bereiken! Dit onderwerp mag nóóit verzwegen worden! Ik blijf je volgen in je proces!
Hi Akkelien. Helaas herkennen zich veel vrouwen in dit verhaal. Ik hoop in de toekomst een opening te maken waar we erover kunnen praten zonder schaamte. X
Zooooo lieve Andrea… deze komt even binnen zeg! Zo doordringend, heftig en wordt er meteen ingezogen… ik wil meer lezen!
Wil je nu eigenlijk een dikke knuffel geven dus bij deze… hoewel virtueel! Dikke X
Oh lieverd! Fijn te horen dat je verder wilt lezen. Dankje voor je steun mup X
[…] Kim is geboren uit liefde. Ik was met haar vader 2 jaar samen en wij woonden ook al samen. Wie mijn boekfragmenten wel eens heeft gelezen weet dat ik geen ‘normale’ jeugd heb gehad. Ik was daardoor al op jonge […]
Beste Andrea,
Wat een respect heb ik voor je. Wanneer ik je eerste regels leest ,wil je verder gaan. Het raakt mij . Krijg er kippenvel van. Zo goed geschreven. Ben benieuwd naar het hele boek. Je wordt een geweldige oma,dat staat vast. In juli wordt ik ook oma van onze dochter . Groetjes en knuffels van mij Yvonne Drenth.
Wat tof Yvonne dan worden we bijna gelijktijdig oma 🙂 Gefeliciteerd! 🙂 X
Hi Andrea,
Ik volg je nog maar net maar begrijp nu al waarom en dat is niet alleen voor je prachtige interieur maar zeker ook voor de persoon die achter dit interieur zit.
Je verhaal is voor mij ook herkenbaar heb het aan den lijve ondervonden bij mij was het mijn stiefvader.
Wat ik mooi vind om te lezen is dat je heel krachtig bent maar dat je ook benoemd dat je happy bent zo sta ik namelijk ook in het leven
Dankjewel voor het delen van je verhaal!
Lieve Andrea, ik kende je verhaal nog helemaal niet. Ik volg je sinds kort op Insta en ik vind je gewoon een te gek fijn eerlijk mens. Ik heb eigenlijk weinig met interieur, maar ik geniet van je verhalen en schrijfstijl! Soms denk ik ook dat we best op elkaar lijken. Maar onze jeugd en ons verhaal ligt mijlenver uit elkaar. Ik weet niet eens of je intussen je boek uitgebracht hebt, dat zal ik eens uitzoeken. Je bent er sterk uitgekomen en gelukkig happy en dat siert je! Ik volg je, lieverd X
Wat een lief bericht Mieke! Dankjewel X