Boekfragment 2.
Er was veel vraag naar een 2e boekfragment. Wat ik natuurlijk erg waardeer. Het schrijven gaat momenteel taai. Ik zit even vast in emoties maar probeer wel elke dag een klein stukje te schrijven. Al is het maar een zin. Hieronder fragment 2 van mijn boek. Het is in willekeurige volgorde gedeeld.
Helene is na maanden weer op bezoek. Ze blijft ook slapen, dat maakt me blij. We hebben alleen elkaar nog. Iedereen van vroeger is dood of uit ons leven. Jammer dat ze zo ver weg woont. Maar nu is ze hier en ik ga haar verwennen met heerlijke tapas en een goede fles wijn. Ik baal wel een beetje dat ik niet mee kan drinken. De stopmaand duurt nog even. Dat was wel hard nodig. Ongemerkt heb ik de laatste maanden teveel wijn gedronken. Gestopt met roken en dan toch een vervanging zoeken. Ik heb nu eenmaal input nodig. Stom. Ongemerkt 7 kilo aangekomen. Zeven! De vetrollen hangen gezellig over mijn spijkerbroek heen en lijken me uit te lachen. Uiteindelijk zijn ze er toch, ook bij mij. Ze hebben gewonnen maar ik ga terug slaan. Dus even een maand geen alcohol en op dieet lijkt me een goed plan. Ik zal ze leren. Alleen op de vrijdag niet, dan heb ik het moeilijk. Dan baal ik behoorlijk. Maar ik houd stand.
Ze ziet er goed uit. Gelukkig. Dat is wel eens anders geweest de afgelopen jaren. Niet dat ze er niet goed uitzag maar ze was niet gelukkig. Nu wel. Ik ben zo blij voor haar. Een leuke baan, een flat voor haarzelf en haar kinderen. Al is de oudste, Calvin, vaak bij zijn vader. Ze vertelt honderduit. Helene praat nog meer dan ik. Ik luister graag naar haar. Ze vertelt over vroeger, over moeder, vader over Willem en haarzelf en over mij. Ik slik en stel haar toch de vraag, de vraag waar ik al een poosje mee loop. Helene kijkt me aan en ik zie haar een beetje zenuwachtig worden. ‘De daad is nooit gebeurd Andrea. Het scheelde niet veel maar dat is hem nooit gelukt.’ Ik zucht. ‘Het maakt het niet minder erg maar dat is ons tenminste gespaard gebleven zeg ik.’ Ze kijkt me aan en ik zie een traan over haar wang rollen. Zo is het zusje, zo is het.
We kwamen gezamenlijk thuis uit school, Willem, Helene en ik en vonden moeder. Bewusteloos op de keukenvloer. Ik schrok maar had het eerder gezien. Vader moest thuis zijn geweest toen wij op school zaten. Ze hadden gisteravond al ruzie toen ze uit het café kwamen. Maar vader was schijnbaar te dronken geweest om moeder toen haar “lesje” te leren. Helene pakte een glaasje water en een theedoek en depte wat water in moeders gezicht. ‘mam, mama, wordt nou wakker’ zei ze. We zaten met zijn drieën om moeder heen die erbij lag als een lappen pop. Haar lichaam had een rare kronkel, alsof iemand haar benen de verkeerde kant op had gelegd.
Haar linkeroog zag rood en blauw. Dik ook, alsof ze tegen een harde stomp aan was gelopen. Langzaam kwam ze bij en ging ze zitten op de grond. ‘Het is al goed hoor’, zei ze. Haar linkeroog bleef dicht. Ik wist dat het de komende dagen zowat alle kleuren van de regenboog zou krijgen. Met haar rechteroog probeerde ze ons aan te kijken. ‘Huil maar niet Andrea, je vader was gewoon een beetje boos omdat ik gisteravond niet met hem mee naar huis wilde. Ik ben het zelf schuld, ik had gewoon moeten meegaan. Je vader heeft gelijk. Ik had me misdragen en hij schaamde zich voor mij. Dat had ik niet moeten doen.’ Dat deed ze vaak, het opnemen voor hem. Ze was blind van liefde, onze moeder. Een mengelmoes van angst en adoratie. Willem kwam met haar zonnebril aanlopen. Ze zette hem op, pakte ons alle drie beet en wiegde een beetje op en neer. Alsof ze ons maar ook zichzelf troostte. Zachtjes neuriede ze een melodietje. We werden er rustig van. Die avond kwam vader thuis met een bosje bloemen. ‘Voor mijn prachtige vrouw’ zei hij en moeder glimlachte. Met de zonnebril op. De zon scheen ook wel eens in november.
Altijd lastig om dan nog iets te zeggen, tot slot. Ik vind troost in het schrijven en dat is mooi. Mijn zus staat volledig naast mij, ook in het publiceren van mijn schrijven. Ik schrijf door, op mijn tempo, dat wel.
Liefs, Andrea
35 Reacties
Even terug gegaan naar fragment omdat ik vind dat je niet zomaar ergens in een zo persoonlijk verhaal mag binnenvallen ….
Jemig Andrea ,allereerst wat schrijf je mooi en wat dapper dat je dit doet …ook je zus die hier achter staat .
Het is schokkend , verdrietig maar ook herkenbaar bij sommige stukjes … in mijn jeugd heeft drank een hoop ellende veroorzaakt .
Blijf dit fijn doen op je eigen tempo het kan idd helend werken … ik had ooit een ‘ pijn schrift ‘ vol geschreven over een lange periode en op een gegeven moment met mijn hubby ritueel verbrand .
Je bent een mooi mens Andrea ❤️
Lieve groet Carla
Dankje voor je lieve woorden Carla. Drank maakt veel kapot, bij ons vroeger ook. Een pijnschrift klinkt ook als verwerking X
Zolang je het goed doet voor jezelf en je zus doe je het goed. Heel goed Andrea!
Liefs en een dikke tût, Linda
Zo is het ook! Het lucht op en er is ook geen weg meer terug. Het is wat het is en het mag hardop gezegd worden. Dikke knuf X
Pffff, wat heftig!! Je leest het natuurlijk wel in boeken van onbekende schrijvers. Of in films. Dit maakt het ineens werkelijk, hoewel ik jou natuurlijk óók niet echt ken!
Keep on the good work lieverd
Een op drie vrouwen heeft vroeg of laat te maken met geweld in haar leven lieve Esther..Echt bizar veel. X
Ik kreeg kippenvel .. wat beschrijf je het goed!
Ik herken mezelf .. niet als kind maar als vrouw van .. nooit blauwe ogen of klappen gehad maar woorden doen ook zeer .. heel dapper van je dat je het op kunt schrijven .. respect meis!
Woorden kunnen iemand kapot maken. Dikke knuffel lievers X Dankje voor je woorden X
Ben er weer even stil van….. Dapper ben je.. En je schrijft mooi ondanks dat het ontzettend zwaar moet zijn..
Ja soms wel Patries. Maar het lucht ook enorm op! Dikke knuf X
Dikke knuf terug xxxx
Ik ben er stil van lieve Andrea. Doe het op jouw tempo meis. Sommige dingen zijn zo zwaar om te vertellen, dat gaat gewoon niet zo makkelijk. Wees trots op jezelf❤
Dankje Mindy. Het komt zoals het komt en ik deins er niet meer voor terug. Dikke knuf X
Mooi, heftig, vreselijk, moedig, verdrietig. Al deze woorden slaan op jouw boek in wording. Zo knap van je. Ik had ook geen leuke vader, voor mij is hij al 30 jaar dood ook al leeft hij nog. Dikke kus laura
Ik snap je gelijk. ik heb hem ook tot aan zijn dood niet meer willen zien. Vlak voordat hij stierf heb ik hem opgezocht. Wat een ander beeld kreeg ik toen. De sterke, machtige man was niet meer.. Dikke kus terug Laura X
Een triest verhaal goed beschreven door een prachtig mens
Het was niet leuk maar nu ben ik heel gelukkig. Dankje voor je bericht X
Jouw woorden blijven doorklinken, verwoestend, herkenbaar, sterk, kwetsbaar… Vaak blijven deze verhalen stil… worden niet verteld… ANGST, SCHULD en SCHAAMTE kunnen mensen in een krachtige greep houden. Het vertellen in alle kwetsbaarheid is zo krachtig! Zoveel respect ❤️
En toch zouden we ze gewoon moeten vertellen. Bizar he dat juist wij ons schuldig voelen en schaamte hebben.. Dikke knuffel en bedankt voor je lieve bericht X
Jeetje Andrea, wat heftig zeg, het schrijven hoe pijnlijk ook gaat je helpen!
Wat ben ik dankbaar (ook al mopper ik welees op mijn ouders)
Ja ik geloof dat het wel helend werkt. Fijn dat je lieve ouders hebt meis X zou elk kind moeten hebben. X
Lieve Andrea
Je woorden raken me diep. Zeker omdat ik nu mijn strijd aan het voeren ben. Een andere als jou met met de inslag pijn verslagen wanhoop. Ik troost me aan jou schrijven je geeft me de moed om het bij elkaar te pakken en er iets mee te doen. Wederom heb het je vaker gezegd je schrijft prachtig.
Dikke knuffel Debbie
Lieve Debbie, ik hoop zo dat je je weg weer vindt. Dankje voor je lieve bericht X
Lieve Andrea, wat ontzettend heftig maar wat ontzetten dapper van je dat je deze stap hebt gezet. Ik hoop dat je het op deze manier samen met je zus kunt verwerken en een plek kunt geven Heel veel liefs en kracht in dit (schrijf)proces! Knuffel X
Dankje Chantal. We hebben het al wel een plek gegeven gelukkig maar we willen het eruit hebben. Heel erg bedankt voor je lieve berichtje X
Jeetje Andrea, wat schrijf je mooi en wat ontzettend heftig..
Die drank, zo herkenbaar. Maakt zoveel kapot…verslaving t is een ziekte zeggen ze dan daar ben ik t soms mee eens maar soms ook niet..egoïstisch worden mensen ervan… al vaak op t punt gestaan om afstand te nemen van mijn moeder en dat heb ik eigenlijk in zekere zin ook wel gedaan maar kom r niet helemaal los van.
Je bent een topper Andrea en wat fijn dat t schrijven je zo helpt!
Dikke kus
Ik snap je dubbele gevoel hierin. Drank kan verschrikkelijk zijn, haalt het slechtste in mensen boven soms. Dikke knuffel voor jou X
Wat super knap dat je dit zo weet te verwoorden. Zware tijd hebben jullie gehad!! Ik hoop dat het een stukje lucht geeft! Dikke knuffel
Het is gelukkig al lang geleden. Tijd heelt maar schrijven misschien nog wel meer. Dikke knuffel terug X
Tranen in mijn ogen Andrea…zo herkenbaar wat je schrijft…ik heb exact hetzelfde meegemaakt en heb daar nu nog steeds last van. Heel veel respect voor jou dat je dit allemaal opschrijft, helpt het je ook om alles te verwerken?
Hoi Maruska, wat ontzettend naar dat je dit ook heb moeten meemaken. Ik dacht dat ik het verwerkt had maar vind het lastig om er doorheen te gaan. Ik heb wel het gevoel dat het helend werkt, het schrijven. Dikke knuffel X
Wat heftig.. Heb het met een brok in mijn keel gelezen. Wat heb je dit beschreven zoals het is, zoals het gaat, zoals het niet zou moeten gaan.. Herkenning hier, je verhaal raakt me dubbel. Knap dat je er woorden aan kunt geven, dit is niet niks. ik lees graag verder.. x
We zijn met veel te veel he Floor… en nog steeds. Dikke kus X
❤️
Jij bent de liefste X