Met de billen bloot.

Puur op basis van mijn reactie op haar blog bood Andrea me een gastblog aan. Want ‘je schrijft zo leuk daar moet je wat mee doen’, en toen had ze mijn blogs nog niet eens gelezen. Blogs die ik alweer bijna 10 jaar met veel plezier schrijf, toendertijd deelde op hyves en uiteindelijk op fb. Haar reactie voelde voor mij als een bos veren in mijn kont en meteen was het ook een dingetje. Want ik ben beslist niet van het openbaar gaan omdat mijn ‘complex (JE inmiddels) dan om de hoek komt kijken.

Na een paar flinke denkbeeldige schoppen onder diezelfde kont, van een aantal vaste lezers en mezelf ben ik hier dan toch. Iets met grenzen verleggen, dingen doen die je eerst nooit zou doen en wat kan me nu helemaal gebeuren? Schrijven in opdracht zou ik niet kunnen omdat mijn blogs zich gewoon aandienen of beter gezegd opdringen. Opeens is het er en dan rammel ik het er vaak achter elkaar uit.

Vannacht lag ik dus wakker, nee niet van angst want zo erg ben ik nu ook weer niet maar omdat ik dit stuk al lag te schrijven in mijn hoofd. Buiten schrijven is ook zwemmen een hobby van me en dat is mooi meegenomen omdat ik sporten verder haat. Dankzij het Coronavirus liggen mijn aquarobic/joggen lessen al een hele tijd stil en wat een gemis is dat. Nu mogen we opeens weer zwemmen, jeeejjjj zou je denken, maar dat gaat natuurlijk niet zomaar.

Allereerst afstand, en terecht, wat betekent dat er maar een beperkt aantal mensen tegelijk in het water mogen liggen. Dat is dan ook meteen de enige ideale regel want waar er normaal nogal eens wat mensen via mijn rug naar de overkant proberen te komen heb je nu alle ruimte. Heerlijk lijkt me dat maar daar houdt het dan ook meteen mee op. Want de lockers zijn buiten gebruik, net als de douches en de meeste kleedhokjes. Dus badpak thuis aan en in de zwemzaal een plekje zoeken om je bovenkleding uit te trekken. Je badpak nadien uittrekken mag dan gelukkig weer wel in de gemeenschappelijke ruimte of het enige kleine hokje dat open is.

En weet je, zo’n gemeenschappelijke ruimte heb ik op mijn leeftijd, waarbij alles gaat zakken, eigenlijk ook wel gehad. Mijn dochter had ooit verhalen over de sportschool waar oude vrouwen, van mijn leeftijd bedoelde ze dan, ongegeneerd naakt gebukt stonden zodat ze recht tegen die ‘mossel’ aankeek. Maar goed mijn schoenen trek ik toch pas aan als ik mijn broek aan heb en soms kan mijn beperkte zicht ( -7) zonder bril een zegen zijn.

Mijn grootste probleem is dat je ook thuis moet plassen want er is 1 wc open voor noodgevallen. En geloof mij ik BEN zelf zo’n noodgeval, een zeikerd eerste klas voor, tijdens en na de les. Geen idee wat dat water met me doet maar ik sta er al om bekend dat ik er soms een les voor moet onderbreken. Zodat, bij mijn eerste poging om ongemerkt het water uit te stappen, de badmeester door zijn microfoon riep dat hij mijn ogen al vochtig zag worden. En wie weet wat deze crisis en zo’n beperkte toiletgang met anderen doet, laten ze het niet gewoon lopen in het zwemwater?

Nee, voorlopig blijven mijn ‘mossel’ en ik nog even op het droge. Daar doe ik mezelf en een ander een groot plezier mee.

Alice @moedernatuur