Spiritualiteit zonder een zweefteef te worden, kan dat?

Okay, laat ik het maar gewoon in the open gooien. Ik zit in een spirituele flow. Eentje waarbij ik er weer vol induik. Boek lezen hier, cursus doen daar, zoeken naar allerhande artikelen en ga zo maar door. Even ter verduidelijking, ik heb al vaker zulke periodes gehad. De eerste keer was toen ik transcendente meditatie ging doen, ik was denk ik 22 of 23 jaar. Er volgde in de loop van de opvolgende jaren nog een paar van zulke periodes.

Zo heb ik vroeger veel boeken gelezen over chakra’s, zelfhulpboeken bestudeerd (Dr. Wayne Dyer was mijn favoriet) en zelfs wel eens een beurs bezocht voor paranormale mensen. Al vond ik dat toen gelijk een beetje off en niet iets wat bij mij paste. Let wel, dit was voor het tijdperk internet, toen kon je niet thuis vanuit je luie stoel alles opzoeken. Ja mensen, zo lang loop ik al mee 😉

Ik geloofde ook een hele poos dat we verbonden waren, allemaal met elkaar en in liefde. Dat we hier waren om te leren. Om onze ziel te rijpen. Totdat er een aantal nare dingen gebeurde en ik voor zeker 20 jaar van mijn geloof viel. God bestaat niet en dood is dood. Klaar met dat zweverige gedoe. Wel ben ik op en af blijven mediteren maar zag en zie dit ook niet per se als zweverig maar meer als een rustige start van de dag voor mij.

Sinds een paar maanden, misschien wel al een jaar voel ik een soort van onrust. Dat ik iets wil, ik doen wat meer voldoening geeft. Ik heb het zo goed, leef een gelukkig leven maar soms lijkt het allemaal zo nutteloos. Ik wil meer, mezelf meer leren kennen en geven, vooral ook geven. Snap je? (Hopelijk klink ik niet nu al als een zweefteef) Dus ging ik een poosje geleden op stilte retraite, wellicht vond ik daar antwoorden. Helaas niet bleek achteraf maar er was wel iets in mij losgekomen, ik vond wel een soort rust en kalmte. Toen ik een aantal weken het boek van Marieke van Meijeren kreeg (Toeval?) werd ik getriggerd. Moet ik het in die hoek zoeken? Ligt daar meer voor mij? Durf ik weer te kijken naar een meer spirituele kant? Naar mijn spirituele kant?

Luister ik ga heel eerlijk zijn, ik heb helemaal niks met zweverig gelul. Ik waak enorm voor spiritueel narcisme. (Zoek het maar eens op) Wat niet wegneemt dat ik opensta voor spiritualiteit. Dat ik oprecht geloof dat het bestaat. Dat er meer bestaat. Dat we van energieën in elkaar hangen. En dat we allemaal een ziel hebben. Of zoiets, ja sorry ik moet het zelf nog definiëren.

Ik ben enorm gevoelig voor andermans emotie, draag ik soms het leed van de hele wereld op mijn schouders. Voel feilloos aan hoe iemand zich voelt en voel emoties als het ware om iemand heen hangen. Ik ben een echt bloemenkind, een hippie, een vrije geest. Enorm positief ingesteld, een mensenmens (let op, tot aan mijn voordeur…) en hou ik van de liefde. Soms denk ik wel eens ‘hou nu je kop maar eens Dre ’als ik voor de zoveelste keer Peter of mijn kinderen de liefde verklaar. Dat is mijn aard. Mijn glas is bijna altijd halfvol, behalve als er wijn in zit, dan gaat het snel 😉 Ik sta dus echt wel open voor veel. Vooral voor de liefde.

Waar ik dus voor op mijn hoede ben in mijn zoektocht naar mezelf is dat ik geen zweefteef wil worden. Ik geloof weer een beetje in meer, in dat we wellicht toch verbonden zijn en dat liefde alles is. En tegelijkertijd wil ik gewoon hier met mijn beide benen op de grond blijven staan in mijn mooie leven. Wil ik niet de kant opgaan van ‘I See dead People’ en zulk soort dingen. Niet dat ik dit wil bagatelliseren maar het past niet bij mij. Ik geloof best dat er mensen zijn die dit wel kunnen, voelen of beleven. Echt. Maar ik wil die kant niet op, ik wil leven vanuit mijn hart in plaats van altijd maar in mijn hoofd te zitten.

Het is een zoektocht. Ik doe momenteel de cursus Meesterschap in intuïtie van Marieke van Meijeren en ga er vol in. Wat niet wegneemt dat ik (of is het mijn ego) enorm sceptisch ben. Ik schrijf, luister en probeer zonder weerstand mee te gaan, dit lukt niet altijd. Dat is prima. Dat houdt mij down to earth. Al zou het makkelijker zijn om gewoon zonder weerstand te bewegen. Do I make any sense? Ik zou goed voer zijn voor een psycholoog denk ik 😉

Ik heb wel inmiddels een mooi idee in mijn hoofd zitten. Of is het in mijn hart? Dat bedoel ik dus met dat ik het moeilijk vind om mij hierin te verwoorden, dat ik niet wil gaan praten als een verlichte eenhoorn die bloemscheten laat. Dat vind ik echt lastig. Ik ben namelijk niet verlicht en mijn scheten stinken. Maar oké, een mooi idee dus. Waarmee ik, wij, jullie dus ook iets liefs en betekenisvol kunnen doen. Ik wil dit nog verder uitdenken al ben ik erg ongeduldig en wil ik het graag delen! Ik ben ook wat terughoudend omdat ik eigenlijk niet wil falen. Weer zo’n stelling waar ik mij m’n kop over kan breken. Wanneer faal je nou echt? Goed. Het komt, en dan zal ik het zien. Of voelen, haha. Mijn humor zal ik gelukkig niet zo snel verliezen.

‘Je moet niet alles geloven wat je denkt’ LOESJE