Adem en stilte retraite

Vrij impulsief boekte ik een adem en stilte retraite zo’n twee weken geleden. Ik had er al vaker over gehoord en aan gedacht maar zoals dat gaat maakte ik daarvoor nooit tijd. Tot twee weken geleden. Ik zat met een vol hoofd, kon niet echt rust meer vinden en zocht ook naar wat antwoorden. Wat wil ik nou eigenlijk het allerliefste doen. 

Vrijdag

Sinds ik geboekt had kon ik aan niks anders meer denken. Ik verlangde elke dag meer naar stilte. Geen telefoon, dat wilde ik. Want eerlijk, dat was eigenlijk wel de grootste stoorzender in mijn leven op dat moment. Elke 10 minuten Instagram checken. Elke 10 minuten de mailbox checken. Ik zat daar zo in vastgeroest. Dat wilde ik doorbreken. Ook wilde ik voor mezelf erachter komen waar ik nou echt blij van word. Ik wist het even niet meer zo zeker. Dus vertrok ik vrijdagmiddag naar Huissen. Naar het Dominicanenklooster. Aangekomen daar melde ik mij, ik was behoorlijk nerveus. Waar zou ik terecht komen? Met welke groep mensen zou ik dit aangaan?

Ik kreeg bij ontvangst een rondleiding en werd naar mijn kamer gebracht. Gelukkig ik had een eigen douche en toilet! Dat was op voorhand nog niet duidelijk en kon je ook niet boeken. In het klooster zelf zijn er namelijk gedeelde douches en toiletten. In het nieuwe gedeelte – de herberg genaamd – heeft elk kamertje een eigen douche en toilet. En daar werd ik heen gebracht. Het was precies zoals ik mij had voorgesteld. Een kleine schone en sobere kamer. Heerlijk.

Toen was het tijd om afscheid te nemen van Peter. De lieverd had mij gebracht wat ik fijn vond. Ik vind altijd steun bij hem. Ook al zou hij nooit zo’n weekend plannen voor zichzelf, hij zou mij nooit belemmeren om dit wel te doen. Hij steunt mij ook al snapt hij niet wat ik hier ging doen. De telefoon kun je thuis toch ook uitzetten? Ik hou van die man. We zijn altijd samen dus ik zou hem vast gaan missen. Ook met hem, Teun of Kim zou ik geen contact hebben.

Gelijk toen Peter weg was heb ik mijn telefoon uitgezet en in een laatje gelegd. Uit het zicht. Dat alleen al voelde als een bevrijding. Haha! Inmiddels was het tijd om te eten. Ik heb alle dagen heerlijk gegeten. Vegetarisch en echt lekker. Ik at een bord chili sin carne en at dit in de stilte eetzaal. Officieel zou ik pas op zaterdagochtend in stilte gaan maar ik wilde nu al zo weinig mogelijk praten met andere mensen. Ik had gewoon geen zin om te socialiseren. Dat deed ik al zoveel thuis. Nu even niet. Ik ging echt in negeerstand.

Daarna ging ik naar de kapel waar ik een avondviering bijwoonde. Je moet weten, ik ben katholiek opgevoed. Gedoopt, de communie gedaan, elke zondag naar de kerk met twee kwartjes, de hele mikmak. Toen ik negen jaar was en mijn bij ons vader wegging stopte de zondagse kerkbezoeken. Maar nog steeds, als ik waar dan ook ter wereld een kerk of kapel zie wil ik naar binnen. Een kaarsje branden en de sfeer opsnuiven. Hoewel ik niet meer geloof in de zin hoe ik ben opgevoed vind ik het wel nog steeds mooi, zo’n kerk en het geloof. Het heeft iets sereens.

Het was 40 jaar geleden dat ik de hostie heb gehaald. En nu haalde ik hem weer. Ik prevelde het Weesgegroet ook foutloos mee. Ik moest lachen om mezelf. ‘Schijnheil’ dacht ik. ‘Zit je hier te prevelen terwijl je niet meer gelooft in wat de kerk uitdraagt’ en toch voelde het fijn en vertrouwd.

De tijd was aangebroken om kennis te maken met de groep en Jasmijn. Ik was inmiddels al een paar uur stil wat mij prima beviel. Ik maakte zo weinig mogelijk contact met de andere groepsleden. Daar had ik gewoonweg geen behoefte aan. We gingen ‘onze’ zaal in. In deze zaal zouden we de ademsessies, The Work en korte meditaties met Jasmijn volgen. Na een voorstelrondje, het schema te hebben doorgenomen en drie gongslagen deden we een ademoefening om te kijken hoe vaak je ademt in een minuut. Eerlijk, ik vond op dat moment alles nogal zweverig. Ik moest denken aan een docu die ik ooit zag waar mensen iets soortgelijks deden. Ik weet nog dat ik het maar gekkies vond, ja sorry dat vond ik toen echt. En toch besluit ik gelijk mij volledig over te geven en mee te doen. Ik zou wel zien.

Nadat we twee uur best intens bezig zijn geweest is het klaar. Het valt mij alles mee, ik stel mijn gedachtes bij en vind het niet zweverig maar eerder kalmerend en mooi. Ook al klinkt dat ook best zweverig. Ik neem een badge mee en vertrek naar mijn kamer. Op deze badge staat ‘In Stilte’ en ik draag hem gelijk. Een onrustige nacht volgt. Ik hoor buiten muziek. Harde muziek. Dat stoort mij. Ook blijf ik maar denken ‘wat doe ik hier.’

Zaterdag

Om half 6 besluit ik dan maar ‘wakker’ te worden. Ik mediteer 20 minuten mijn ‘eigen’ TM-meditatie. Daarna ga ik naar beneden en neem een kop koffie. Buiten loop ik het Labyrint wat er ligt. Dan moet ik huilen. Ik huil om mijn moeder en broer. Ik weet dat ik nooit echt gerouwd heb om hun verlies. Dat neem ik mezelf kwalijk. Alsof ze niks betekend hebben voor mij. Ik huil en vergeef mezelf.

Ik zie er niet uit. Dikke ogen van het slecht slapen en huilen. Nadat ik gedoucht heb ga ik weer naar de kapel voor de ochtendviering. Daar worden mijn ogen zwaar, net als vroeger in de kerk. Na de viering is er ontbijt. Ik sla deze keer niet over. Ik heb echt enorme trek. Thuis sla ik het ontbijt meestal over maar hier neem ik het ervan. En goed ook. Ik eet weer in de stiltezaal. Fijn.

Dan volgt een stilte wandeling. Jasmijn vraagt ons de die we zagen niet te benoemen maar tot ons te laten komen. Sjah, dit werkt bij mij averechts. Boom, blaadjes, grindpad, kinderboerderij, huis en ga zo maar door. Ook huil ik weer. Stil en in mezelf. Na de wandeling volgt weer een sessie in de yogazaal. We gaan in stilte, al was ik alvast begonnen. Jasmijn stelt een rake vraag. Ik stuit op weerstand eerst. Ze vraagt bij jezelf na te gaan naar een situatie dat je op zoek was naar goedkeuring, acceptatie en liefde. De vraag doet veel met mij. Ik wil altijd leuk gevonden worden. Dit wist ik al van mezelf en gelukkig heb ik dat ook wel grotendeels los kunnen laten maar het raakt mij wel. Iets om over na te denken. De vragen die Jasmijn stelt komen voort uit The Work van Byron Katie.

Ook komt tijdens het ademen het besef dat ik wil schrijven steeds meer naar boven. Voor mezelf. Dus niet voor een opdrachtgever maar echt voor mezelf. Ik ben nu al jaren ‘bezig’ met mijn autobiografie maar stuit daarbij op zoveel weerstand dat ik niet verder kom. Dus blijf ik steken op zo’n 10 duizend woorden. Ik krijg een fantastisch idee, ik wil een thriller schrijven. Waarin ik ook een deel van mijn jeugd in kan verwerken maar ook een flink deel kan verzinnen. Ik heb zelfs al een heel plot bedacht. Dit kwam thuis al tot mij, de ochtend dat ik hierheen vertrok. Typisch. Eenmaal hier komen personages en verhaallijnen in mij naar boven. Ik ‘gebruik’ de groep om personages te bedenken. Doordat ik de gedachte aan een autobiografie loslaat ontstaat er ineens zoveel ruimte voor een fictieverhaal verweven met mijn eigen verhaal.

Eureka!! Dat had ik niet verwacht hier te vinden! Ik dacht stilte te vinden maar mijn hoofd maakt overuren. Mijn hart trouwens ook. Ik laat het gebeuren.

De ademhalingssessies zijn fijn. Al denk ik niet dat ik er thuis veel gebruik van zal maken. Ik ben wat dat betreft lui en ook ongeduldig. Wellicht dat ik na mijn ochtendmeditatie iets van de geleerde ademtechnieken kan toepassen. Jasmijn heeft een enorm aangename stem. Ik zie haar zijn. Ze is niet beoordelend of veroordelend maar ze is gewoon. Dat vind ik enorm mooi om te zien en maakt mij ook wel een beetje nerveus. Zo wil ik ook zijn. Ze praktiseert The Work van Byron Katie en leest regelmatig tijdens de sessies iets voor. Meer hierover vind je op haar website, link staat onderin.

De lunch die volgde was lekker en veel. Ik at hem buiten in de zon. Heerlijk. Wat ik niet heerlijk vind is de muziek. Middels een briefje vraag ik tijdens de avond sessie aan Jasmijn waar de muziek vandaan komt. Het is echt hard te horen en zorgt in mijn hoofd voor afleiding. Ik kan het moeilijk loslaten merk ik. Het stoort mij enorm. Heb ik weer. Ik was op zoek naar stilte.

Jasmijn vertelt dat ze het opgezocht heeft. Wat blijkt, er is in Huissen uitgerekend dit weekend een 3-daags festival. Eigenlijk vind ik het niet kunnen. Een stilte retraite met zulke herrie naast de deur. Dat is toch heel anders dan het geluid van verkeer of andere mensen in het klooster die wel praten. Daar was ik wel op ingesteld. Ik besef mij dat mijn ergernis er niet voor gaat zorgen dat het stopt. Zo goed als mogelijk laat ik het los en probeer toch de stilte in mij te vinden. Dit lukt niet. Na het avondeten en de sessie ga ik op tijd naar bed, val snel in slaap om vervolgens na een half uur wakker te worden en tot half twee wakker te liggen, luisterend naar onder andere ‘Ik ga zwemmen in Bacardi Lemon.’ De stilte is ver te zoeken. Uiteindelijk val ik toch in slaap.

Zondag

Om half zeven word ik wakker. Ik mediteer en pas wat ademhalingsoefeningen toe. Ik word er rustig van. Buiten is het ook stil. Eindelijk. Ik ga eerst koffiedrinken in de tuin en geniet echt van de stilte. Zo jammer dat ik mij gisteren zo heb laten afleiden door de muziek. Ik besef mij dat ik te veel gefocust ben hierop en daarmee alle mooie momenten laat overstemmen. Want die zijn er echt al veel geweest. Zo ervaar ik het stil zijn in groepsverband als echt iets magisch bijna. Samen stil zijn voelt enorm vertrouwd en fijn. We zitten in hetzelfde schuitje maar zijn ‘verlost’ van alle prietpraat.

Het eten is echt lekker. Het eten zonder te praten nog lekkerder. Het schrijven wat ik gedaan heb is fijn en het idee om een thriller te gaan schrijven is bijna euforisch. De diensten in de kapel waren een beetje als thuiskomen op een prettige manier. Ik heb kaarsjes gebrand en heb mooie inzichten verworven. Ook heb ik de boeken van Byron Katie ontdekt. Ik had besloten niet te gaan lezen maar heb uit nieuwsgierigheid toch een aantal bladzijdes gelezen. The Work fascineert mij.

Ik ga na deze overpeinzingen de dag rustig in en laat los. Zoveel mogelijk. Het ontbijt was weer dikke prima, ik vond het zelfs mooi om een ei te pellen. I know, dat klinkt erg vaag maar als je al 24 uur stil bent ga je toch dingen intenser of anders ervaren. Ik zit in de ontbijtzaal met een aantal andere mensen en geniet van hun aanwezigheid zonder naar ze te kijken of met ze te praten. Na het ontbijt volgt er weer een stilte wandeling. Deze keer huil ik niet maar moet ik vooral lachen. Ik lees bij de kinderboerderij het volgende ‘steun de wei, koop een ei’ en ik vind dit enorm komisch. Ook zie ik andere teksten die mij laten glimlachen.

Dan volgt gelijk na de wandeling de eucharistie viering. Ik besluit deze ook bij te wonen. Nu is de kapel gevuld met een koor en mensen uit Huissen. Ik neem plaats achterin en neem alles in mij op. De viering gaat een uur duren, ik ben benieuwd of ik in slaap dreig te vallen. Het koor zingt echt prachtig en de viering is mooi. Mijn ogen zijn helemaal niet zwaar. Ik val niet in slaap. Ik haal weer een hostie. En dan ervaar ik een diep en bijzonder moment. Omdat dit enorm intiem voelt en niet alleen mij betreft ga ik er niet over in detail. Maar ik ben tot op mijn botten ontroerd. Wat een bijzondere ervaring. Ik huil ervan.

Na de dienst wordt de stilte doorbroken. Ik praat met verschillende mensen en merk dat ik best hyper ben. We sluiten het weekend af met nog meer ademwerk en feedback. Ik heb een dubbel gevoel. Ik ben blij om zo dadelijk naar huis te gaan maar ook enigszins teleurgesteld dat ik de stilte in mezelf niet gevonden heb. Niet zoals ik gehoopt of gefantaseerd had. Tijdens mijn meditaties verstil ik soms. Ergens had ik gehoopt dit hier ook te ervaren en dan langer. Toch kijk ik erop terug met een glimlach en een ervaring rijker. Ik voel en bemerk een rust in mij. En dat is fijn.

Ook besluit ik met mezelf om volgend jaar een nieuwe stilte retraite te gaan volgen. Langer ook. Het weekend is omgevlogen, ik had best nog wat langer in stilte willen verblijven. Wellicht had ik dan ook de stilte meer gevonden. Wel check ik dan op voorhand of er geen festivals in de buurt zijn, dat wel. Of ik verkas naar het buitenland. Wie weet.

Conclusie: Ik zou het zo weer doen. Ik heb een aantal wijsheden geleerd. En ja, ook heb ik antwoord gekregen op een aantal van mijn vragen. Mezelf weer wat beter leren kennen en een paar enorm bijzondere momenten ervaren. Ik heb dan wel de stilte niet volledig ervaren maar het was mooi en het is goed zo. Niks meer of minder.

Liefs Andrea

Wil je meer weten over het klooster klik dan Hier.

Wil je meer weten over Jasmijn klik dan Hier.