Blog ‘oudere meisjes’ deel 21

Elke week schrijf ik een kleine inleiding over het ‘oudere meisje’ in deze rubriek maar deze week heb ik moeite de juiste woorden te vinden. Angie heeft mij enorm geraakt met haar verhaal. Ze vertelt puur en zonder opsmuk haar story en is eerlijk over de fase waarin ze zich nu bevindt in haar leven. Op zoek naar zichzelf, middenin dit proces deelt ze haar gedachtes met ons. Potverdorie Angie, wat een powervrouw ben jij! Je eerlijkheid en puurheid zijn zo krachtig. Door het lezen van je verhaal heb ik niet alleen zitten janken (een keer of 3) maar heb ik ook weer de moed om innerlijk naar mezelf te kijken. Dankjewel lieve Angie voor je openheid en je liefdevolle krachtige verhaal. 

Stel jezelf voor, wie ben je en wat doe je.

Lieve, vrolijke, gekke Andrea. Allereerst ontzettend bedankt dat je mij gevraagd hebt voor deze bijzondere serie op jouw blog. Ik vind het een hele eer tussen deze sterke, prachtige vrouwen te mogen staan. En dat maakt het gelijk ook heel spannend. Want waar ik bij het lezen van de verschillende blogs vooral bewondering voel voor alle wijsheden en inzichten die de andere powervrouwen delen, zit ik zelf midden in een proces van zelfontwikkeling. En dat is ook waarom ik juist mijn verhaal wil delen: het is OK om niet alle antwoorden te hebben. Dat is in mijn optiek het mooie van ouder worden, van leven: we blijven veranderen, we blijven leren. En dus neem ik het risico, midden in mijn proces, mijn gedachtes met je te delen. Met het gevaar dat ik over een paar maanden, als ik dit teruglees denk: damn woman, what were you thinking?!

Mijn naam is Angelique, Angie voor intimi ;-), al 22 jaar samen met Ralph en samen hebben wij vier fantastische kinderen: Kai *, Liv (14), Finn (11) en Loïs (8). Sinds een paar jaar is ook shiba inu Yori een vast lid van onze clan. Ik werk als Senior Events & Sponsorship Manager bij een groot internationaal advocatenkantoor. Wij hebben een mooi huis, lieve vrienden en toch kwam ik een paar weken geleden overwerkt thuis te zitten.

Waar ben jij het meest trots op bij jezelf.

Met de wil om iets van grip op een situatie te houden, waar ik voor mijn gevoel geen grip op had, ben ik boeken gaan lezen, met een coach aan de slag gegaan en gaan mediteren. Ik ben trots op de inzichten die ik tot nu toe heb verkregen. Uiteraard is het wel de bedoeling dat er nog iets met deze inzichten gebeurd, maar alles op z’n tijd. Liever zijn voor mijzelf, dat is wat ik nu probeer. Zoveel verwachtingen, eisen en wensen voor mijzelf. Maar wat als ik wat meer loslaat en vertrouwen toon in het proces? Ik las ergens: echte controle hebben we niet, slechts de illusie van controle. Een shocking inzicht voor deze ‘controle freak!’ Maar ik zie nu wel in dat het willen houden van controle voortkomt uit angst.

Die angst stamt uit mijn prille jeugd. Als baby ben ik te vondeling gelegd. In een doos werd ik gevonden, in een portiek in Seoul. Maanden later werd ik overgevlogen naar Nederland, geadopteerd door een stel dat ongewenst kinderloos was: mijn vader en moeder. Bij aankomst kon ik mijn hoofd niet optillen, omdat ik alleen maar gelegen had. Ik had aanraking en aandacht gemist. Meerdere factoren hebben het verlangen naar veiligheid en geborgenheid versterkt. Ik zie nu in dat die drang heeft geleid tot allerlei manieren en gedrag om mijzelf dat gevoel van veiligheid te geven. Veertig jaar heb ik erover gedaan om echt te voélen dat die ‘manieren’ mij niks brengen. Dat het slechts een gevoel is van schijnveiligheid.

Na een periode waarin het aanvankelijk slechter met mij ging, voel ik nu een enorm vuur om te komen op een punt dat ik die veiligheid in mijzelf kan vinden!

Wat vind je het leukste aan ouder worden?

Als geadopteerd kind vond ik mijzelf enorm lelijk. Mijn ouders zijn Nederlands, mijn familie en vriendjes waren Nederlands en ik, ik zag er ‘anders’ uit. En net als elk kind wilde ik vooral niet anders zijn, maar ‘normaal’. Als ik nooit een spiegel in mijn leven had gezien, had ik gedacht blond haar en blauwe ogen te hebben. Maar mijn spiegelbeeld en vooral andere mensen, herinnerden mij eraan dat dat niet het geval was.

Als mijn ouders en ik ergens kwamen en een wildvreemde vroeg “waar mijn ouders mij vandaan hadden”, het was telkens een herinnering: mensen zien dat ik er niet bij hoor. De uitspraak ‘het draait niet om uiterlijk’ vind ik dan ook echt kul. Ik heb mijn leven lang ervaren dat men wel degelijk een mening baseert op hoe je er uitziet. Al in mijn jonge jeugd besloot ik: als men oordeelt op uiterlijk, zorg ik dat er niets op aan te merken valt.

Pas heel veel jaren later groeide het besef dat er ‘anders’ uitzien ook zo z’n voordelen kan hebben. En met de geboorte van onze zoon Kai kwam het respect voor mijn lichaam. Ik had gewoon een mens laten groeien binnenin mij. Een levend wezen: holy shit! Het was pas toen dat ik vrede sloot met mijn lichaam, mijn uiterlijk. Na een levenslange strijd. Ik hou nog er nog steeds van om mijzelf op te tutten en er verzorgt uit te zien. Maar ik doe dit nu voor ‘mij’. Wat een bevrijding!

Wat zou je willen meegeven aan andere (jongere) vrouwen.

God, wie ben ik om daar iets over te zeggen. Maar wellicht in aanvulling op de vorige vraag: Elke dag dat ik zekerder werd van mijzelf en mijn uiterlijk, voelde ik meer weerstand bij anderen. En dan vooral vrouwen. Ik zou iedereen, en dan vooral ook vrouwen, willen oproepen om elkaar niet als bedreiging te zien. Want ook die gedachte komt voort uit angst. En dat is helemaal niet nodig: er is genoeg ‘spotlight’ voor ons allemaal!

Wat vind je minder leuk aan het ouder worden.

‘Minder leuk’ is groots gezegd, maar ik merk wel dat na een avond met wat (lees: veel) wijntjes, ik wat meer tijd nodig heb om te herstellen. Ook mijn uiterlijk vraagt meer tijd en liefde. Zo deed ik laatst microneedling om de pigmentvlekjes op mijn gezicht te verminderen. Maar zie dat niet als iets negatiefs. Eerder als selfcare. Het ouder worden geeft mij juist rust, of beter, berusting in wat is. En dat is een fijn gevoel.

Welk gezegde of quote is jou op je lijf geschreven.

Onze lijfspreuk: ‘All we have is now’. Na het overlijden van onze oudste zoon is het besef dat het leven er zomaar ineens totaal anders uit kan zien, ons pijnlijk duidelijk geworden. Dat definitieve van ‘nooit meer’ heeft ervoor gezorgd dat wij elk moment vieren. Halve verjaardagen, het begin van een vakantie en hell zelfs een regenachtige zondag is reden voor een bescheiden feestje.

Maar deze uitspraak is mij de laatste weken nog dierbaarder geworden. Want ik ben gaan inzien dat het feit dat ik enorm waardeer wat er nu is, niet betekend dat ik in het ‘nu’ leef. Door mijn behoefte aan controle ben ik vooral bezig met ‘later’. En ook al geeft dat planmatige mij veel (in mijn werk is het feit dat ik aan elk detail denk en zoveel mogelijk risico’s dicht timmer en enorm voordeel bijvoorbeeld), elk moment dat ik kijk naar ‘straks’ ben ik niet echt in het ‘nu’. Wat een mega inzicht! Ik merk aan mijzelf dat ik dat helemaal niet zo mooi vind aan mijzelf, maar ik leer ook om liever naar mijzelf te kijken, zonder oordeel. Dat is wat wás en ik kies ervoor dat dat niet meer zo ís (zeg ik stoer, jezus wat is dat moeilijk ;-)).

Wat zijn je passies en of hobby’s.

Een op het oog makkelijk lijkende vraag, maar jeetje Andrea, ik vind dat moeilijk. Want waar ik 40 jaar lang gedacht heb alles op een rijtje te hebben, schudt nu alles op z’n grondvesten. Eerder was mijn antwoord geweest interieur en styling. Ik heb mijn eigen bedrijf gehad en was best succesvol. Maar waar je goed in bent is niet per se wat je energie geeft, wat je passie is. Net als organiseren en plannen: daar ben ik een kei in (al zeg ik het zelf ;-)), maar of ik de vorm heb gevonden waar het vuur in mij echt van gaat branden?

Mijn Instagram is in basis een interieur gefocust account.  Maar ik merk dat ik, ondanks dat het volgers kost of andere mensen een mening hebben over wat ik allemaal deel op mijn feed, ik enorm de behoefte voel om te delen. Mijn adoptieverhaal, het proces van rouw vanwege het overlijden van Kai, mijn leven en struggles als fulltime werkende mama en recent, mijn proces in zelfontwikkeling.

Wellicht is alles zo veel, dat 1 van de weinige dingen die ik met die pijn kan doen, is er andere mensen wat troost mee te geven, een stukje herkenning. Soms krijg ik een berichtje van een mede-geadopteerde, van een ouder die z’n kind is verloren of juist een ouder die z’n kind na het lezen van ons verhaal een extra knuffel geeft voor het naar bed gaan. Dat zijn de berichten waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Wat ik daarmee kan doen? Geen idee nog. Maar die antwoorden komen vast vanzelf….

Wat weet je nu wat je nog niet wist toen je jonger was.

Poeh zoveel dingen, en toch zo weinig. Dat ik ok ben zoals ik ben. Dat alles nu zo is als het moet zijn. Maar ik denk het belangrijkste; dat het niet ‘straks’ is waar de aandacht moet liggen, maar het ‘nu’, de weg er naartoe. Ik voelde al vanaf heel jong het verlangen naar later. Als ik ouder zou zijn, op mijzelf zou wonen, de liefde van mijn leven zou vinden, kinderen zou krijgen en ga zo maar door. Wellicht omdat ik altijd voelde dat er iets miste, iets niet klopte.

Ik begin nu langzaam in te zien dat wat er niet was niet iets externs was, maar meer het gebrek aan geborgenheid en veiligheid dat ik in mijzelf mistte. Hoe dat te bereiken, Andrea, ik heb geen idee! Echt niet. Maar ik heb nu het inzicht. En dat inzicht geeft beweging in iets dat voor mijn gevoel al zo lang vast zat, als je snapt wat ik bedoel. En die beweging voelt goed…ja: dat is wat ik nu weet dat ik vroeger niet wist. Niet meer, niets minder….

Wat zou je anders doen in het leven? Zou je wel iets anders doen?

Ik ben een beetje bang voor de ‘open deur’, dat ik niets zou willen veranderen omdat het mij heeft gebracht tot waar ik nu ben. Er zijn zoveel dingen in het leven die mij pijn hebben gedaan. Die je niemand toewenst. En toch…ja ik ga het toch zeggen…geloof ik in het feit dat je niets krijgt in het leven dat je niet aankunt. Ik leer nu dat het leven mij dingen geeft, maar dat ikzelf bepaal hoe ik met die ervaringen omga. Ik heb zo sterk het gevoel dat ik iets met die ervaringen kan! Het is aan mij om te onderzoeken ‘hoe’!

Hoe oud ben je.

Ik ben 20 november 40 geworden en not ashamed to say it! Ik ben dankbaar voor de afgelopen 40 jaar en alle lessen die het mij heeft gegeven. Maar ik voel vooral enorme zin in de komende 40 jaar. Elke dag zie ik mijn kids groter en wijzer worden dan de dag ervoor. Het is voor mij zo bijzonder om wezentjes te zien die op mij lijken! Hoe ze zich ontwikkelen vind ik een wonder. Ook kijk ik uit naar een tijd waarin ik het proces dat ik voor mijzelf heb ingezet in werking kan zetten. Dat ik sterker in m’n fundament kom te staan en te zien hoe dat mijn directe omgeving kan beïnvloeden. Ja, ik ben hoopvol!

Waar kunnen mensen je vinden op Social media.

@at_angies_place op Instagram. Veel plaatjes van ons huis. Maar het is meer dan alleen een interieur account. Het is met de tijd een soort dagboek geworden. Met daarin een plekje voor alles dat belangrijk voor mij is. Dus ook mijn gezin, de hond, wat ik kook etc. komt in beeld. Ik bespreek waar ik trots op ben, waar ik vrolijk van word en af en toe schrijf ik het verdriet van mij af. Ik besef mij dat dat niet voor iedereen is. Maar ook dat is ok.

Heb je zelf nog een toevoeging? Deel het met mij!

Lieve Andrea, dit alles op te schrijven vond ik heel wat. Sorry als het wat aan de zware kant is.

Ik wens jou en jouw gezin en alle mensen die dit lezen warme en liefdevolle feestdagen. Juist in deze periode waarin we letterlijk verder van elkaar af staan dan ooit, zou ik willen oproepen om liever voor elkaar te zijn. Verbinding te zoeken in de kleine dingen en te focussen op alles dat er nog wel is.

All we have is now.

Liefs, Angie

Bedankt Angie voor je bijdrage aan het blog ‘Oudere meisjes!’ YOU ROCK! 

#NOTOLDJUSTOLDER

Meer blogs lezen over ‘oudere meisjes? Je leest ze Hier!