Mijn relaas week #23

De weekblog wordt deze week beperkt tot twee momenten. Twee momenten die totaal tegenovergestelde emoties opriepen. De een was om te janken, bij de ander heb ik in mijn broek gepiest van het lachen.

Moment 1.

Dan maar beginnen met de ellende, Ik had aan het begin van de week echt een kloteweek. Die hand zat me in de weg en nog veel meer mijn hormonen. De emoties liepen woensdag zo hoog op dat ik werkelijk overal om heb gejankt. Kim stuurde een leuke foto van Soof en ik zat te janken. Het gips ging er die dag ook af om vast te stellen dat er weer nieuwe om moest. Nee ik heb daar niet gejankt. Ben je gek, janken is iets voor thuis. Maar ik riep wel heel hard ‘ik wil roze gips, ik ben een meisje’ wat me een ietwat zorgelijke maar wel lieve blik van de verpleegster opleverde. Eenmaal thuis toch janken om het feit dat er roze gips omheen zat.

Diezelfde woensdagavond zei manlief ‘ik wil eigenlijk geen voorbereid voedsel meer eten, dat fabrieksvoedsel is zo goor’ waarna ik in tranen uit barst. Met een enorme pruillip sta ik te verkondigen dat ik toch altijd vers kook en we helemaal niet vaak fabrieksvoedsel eten en dat ik zeker tekortschiet als vrouw en moeder en zo ga ik nog een poosje door lieve mensen… Arme man, hij bedoelde gewoon dat hij zich realiseerde toen hij boodschappen ging doen dat er zoveel voorverpakt en bereid eten te krijgen is en dat vers veel lekkerder is. Maar het leed was al geschiet.

Die avond heb ik in bed ook nog even flink gejankt. En ik wist onder het janken dat de hormonen dit met mij doen. Ik heb helaas mijn bezoek aan Dr. Nora Hendriks moeten verzetten, ze gaat mij helpen dit onder controle te krijgen want ik ben echt mezelf niet als ik zo vreselijk loop te huilen. Ik lees momenteel haar boek en heb enorm veel Aha momenten. Ik besef mij nu pas dat waarschijnlijk rond mijn 40^e de eerste veranderingen begonnen. Maar meer daarover ga ik schrijven in mijn blogs over de overgang, deze lees je hier. Volgende week deel 3.

Moment 2.

Vrijdagavond besloten we Grieks te bestellen. Ik hoorde manlief trouwens nu niet klagen over voorbereid voedsel. Mijn hormonen waren weer onder controle en de gipspoot bleek een stuk hanteerbaarder dan de klomp die er eerst omheen zat. Grieks dus. Manlief had het besteld en betaald. Je moet weten, manlief beticht mij ervan een chaoot te zijn (wat ik ook ben) en eerlijk, hij is altijd zeer punctueel. Maar deze avond had hij een black out ofzo.

Toen de jongen van de Griek op zijn scootertje voor de deur stond bleek dat je helemaal niet via de website kunt betalen, huh? Maar manlief had betaald toch? Ik keek Peter aan en hij haalde zijn schouders op. Hij was echt in de veronderstelling betaald te hebben terwijl deze Griek geeneens een betaalfunctie om de website heeft staan. Hahaha watskeburt schatje? De bezorgjongen moest vervolgens vijf minuten wachten voordat wij cash bij elkaar gesprokkeld hadden. We leven hier echt op pinpassen blijkt.

We geven altijd een fooitje aan de bezorgboys op scooters. Er staat hier een bakkie met muntgeld voor bezorgboys, Unicef of Reumafonds en andere goede doelen, we geven altijd. Dus ook deze avond, een muntje van twee euro voor de jongen die al vijf minuten in de regen (wel onder ons afdak) had staan wachten. Dat had hij wel verdiend.

Een uur later, met een buik vol Grieks, voelt manlief ineens in zijn broekzak een munt zitten. Het bleek het twee euromuntje te zijn. Maar huh, wat had hij die scooterboy dan gegeven? Een muntje van de Appie voor de kar!! Die had hij eerder die dag gebruikt in de winkel en vergeten uit zijn broekzak te halen!

Ik heb in mijn broek gepiest van het lachen. Dat arme joch wat daar vijf minuten stond te wachten kreeg als fooitje een muntje van een boodschappenkar. Je snapt dat manlief even door de grond wilde zakken. Wat moet dat jong gedacht hebben? En zal hij volgende keer in ons eten spugen? Ja dat zijn dan gedachtes die het eerste in mijn hoofd schieten. Ik kan mij dan zo voorstellen hoe zo’n jong dan denkt. Hij zal ons vast vervloekt hebben. Ik zou ons vervloekt hebben. We hopen hem volgende keer weer aan de deur te treffen en geven hem dan dubbel fooi. Maar eerlijk, gelachen heb ik wel 😊

Living in the moment was deze week wel van toepassing. Van laag naar hoog en door. Volgende week weer.

Meer weekblogs lezen doe je HIER!