Mijn relaas week #30

Is het al tijd om een jaaroverzicht te schrijven? Ik vind van wel. Okay dit jaar heeft nog bijna 2 weken waaronder kerst maar ik ben eigenlijk wel klaar met dit jaar dus schreef ik alvast dit overzicht. Het was een jaar van uitersten, een jaar wat de boeken in gaat, de geschiedenisboeken. Een jaar wat mij enorm veel bracht maar ook afnam. Een jaar waarin ik zeker hoogtepunten heb gehad maar ook het jaar waarin ik mij voor het eerst sinds lange tijd heb laten meeslepen in negatieve emoties. Het kwam allemaal voorbij. Lees je mee, mijn jaar in een notendop! 

Begin van het jaar

Januari begon zo ontzettend tof! Tijdens onze vakantie (vakantie wat is dat?) in Egypte kreeg ik een berichtje van de lieve Daphne of ik mee wilde werken aan een project in Spanje. Uhm Hell Yeah! Natuurlijk wilde ik dat wel! Het werd een van mijn allerleukste opdrachten ever. We hebben met zijn allen een paar bijzonder leuke dagen gehad waar ik nog steeds met veel plezier op terugkijk. Ik stylde een prachtig appartement wat later bleek als eerste verkocht werd van alle appartementen. Trots!

Februari had ik weer zo’n leuke klus. Voor tuinidee mocht ik een stijlkamer, in dit geval een stijltuin inrichten. Met de meubels en accessoires van Casa ging ik aan de slag. Het was een klus waar ik mijn handen behoorlijk aan vol had. In mijn uppie zorgde ik ervoor dat het een gezellige tuin werd met duidelijk mijn signatuur. Ondertussen was mijn dochter Kim zwanger geraakt wat mij enorm raakte. Mijn meisje kreeg een baby. Hoe fantastisch alles ook was wat op mijn pad kwam, dit nieuws was alles.

Maart kwam en Corona kwam. De wereld stond even stil. We gingen de Corona crisis in met zijn allen. Ik was in shock maar ook heel gemotiveerd er wat van te maken! Als we met zijn allen de schouders er nu onder zouden zetten dan konden we van de zomer weer gewoon gaan leven. Dat dacht ik echt… Samen met Nederland klapten we voor het ziekenhuispersoneel. Hele serenades zongen mensen van hun balkon (weet je nog?) We huilden tranen om al dat zorgpersoneel met hun gehavende gezichten van de maskers. Hoe dat nog zou veranderen de komende tijd. De scholen gingen dicht.

April was warm en er werd er hier voornamelijk in de tuin gerommeld. Eigenlijk zou ik in deze maand een verzorgd weekend op uitnodiging van Daphne & Fleure van Meesterlijk weekend & Meester design store gaan beleven. Helaas pindakaas, Corona gooide roet in het eten. Zo jammer, niet alleen voor mij maar zeker ook voor de meiden van het meesterlijk weekend. Ze hadden zo’n leuk programma gemaakt en samen met een aantal andere influencers zouden we de grootste lol gaan hebben. Zo gingen ook een aantal events niet door. Teun deed ondertussen zijn thuiswerk naar behoren. We hebben wat mee gesprongen met Nathan Rutjes.

Mei was best goed, zo ging ik met Kim haar babykamer uitzoeken. Ik mocht hier een project van maken i.s.m. Flexa. Supertof natuurlijk al vonden we het ook best eng. We hadden elkaar daarvoor alleen nog maar buiten gezien en dan echt op twee meter afstand. Ik was als de dood om mijn zwangere dochter te besmetten of zo. Alles was nog zo vaag. Ondertussen werd het steeds mooier weer. Voor ons een geluk bij een ongeluk. We aten veel buiten, genoten echt van onze eigen habitat en hadden serieus te doen met alle gezinnen op een flat 3 hoog achter. We gingen niet naar Barcelona. Dat niet.

Midden van het jaar

Juni bracht versoepeling wat betreft Corona. Het straatbeeld werd weer voller. Ik nam zo weinig mogelijk deel aan dit straatbeeld. Wel ging ik een aantal keer naar Kim, bleef slapen en verfde het kamertje van mijn toen nog toekomstige kleindochter. Het werd voor Kim een pittige maand. Ze moest volledige rust houden. Haar lichaam was zich al aan het voorbereiden op de bevalling. Veel te vroeg natuurlijk. Het waren echt spannende tijden en elke dag vinkten we af. Weer een dag gewonnen. Ik kan niet beschrijven wat ik toen allemaal voelde. Ik ben best een nuchter type. Van het niet zeiken maar kop omhoog en door. In dit geval heb ik mij ontzettend veel zorgen gemaakt. Ik had zo met Kim te doen, zwanger worden in Corona tijden is natuurlijk een hele andere beleving.

Gelukkig konden we toch een babyshower geven, wel een met een tijdsschema en niet waar ik haar zo graag had willen verrassen namelijk bij Bluebirds in the backyard. En toch was het heel geslaagd en gezellig.

Juli brak aan en dit was echt de maand met de meeste emotie. Soof werd geboren. Op 2 juli om 7.36 was ze daar. 2610 gram zwaar, 45,5cm groot en een maand te vroeg. Ik was bij de bevalling wat een hele pittige was. Het ging allemaal nogal slordig en snel. Kim schreef het laatst van zich af en dit verhaal werd gedeeld op de Instagram pagina van de geboortebeweging. Gelukkig was Soof gezond en kon ze zelfstandig ademen. Die nacht ben ik bij mijn dochter en kleindochter in het ziekenhuis blijven slapen in Heerlen waar ze naar overgebracht waren.

De rollercoaster van emoties ging los! Sjonge wat heb ik veel gejankt die maand, haha! Het was enorm emotioneel om mijn dochter te zien bevallen van mijn kleinkind. Het mooiste, kleinste, liefste baby’tje wat ik ooit gezien had. Ik was en ben apetrots op Kim. Ze is echt een geboren moeder. Oma worden, ik dacht ja superleuk. Maar het is zoveel meer, zo speciaal en zoveel liefde. Ik liep over, soms wel 5 keer op een dag. Liep ik te huilen van het overweldigende gevoel wat ik ervaarde bij het zien van Soof en alles daaromheen. Kim gaf de borst, ik stond stiekem te huilen. Teun knuffelde Soof, ik zat stiekem te huilen. Peter zong een liedje voor Soof, ik veegde snel mijn tranen weg. Kim stuurde foto van Soof met haar broertjes, ik jankte alweer. Zo ging dat die maand.

Augustus was mooi en warm. We hadden onze draai gevonden wat betrof Corona. In deze maand startte ik met de rubriek ‘oudere meisjes.’ Ook begon ik openlijk te praten over de overgang. Ik vind dat wij vrouwen ons best wat meer verbaal en sterker mogen opstellen. Over ouder worden en de overgang praten lijkt nog steeds een enorm taboe. Alle prachtige vrouwen die ik de afgelopen weken heb mogen voorstellen in mijn rubriek laten zien dat we naarmate we ouder worden juist vaak sterker, mooier en wijzer worden. De overgang hoort bij het ouder worden. Daar ontkomen we niet aan.

Wat ik wel echt weiger te accepteren en inmiddels ook echt iets aan doe, zijn de klachten die bij 80% van de vrouwen verschijnen voor en tijdens de overgang. Daar kan namelijk echt wel iets aan gedaan worden. Ik vind het heel belangrijk om hier ruchtbaarheid aan te geven. Dat er nog steeds een groep (voornamelijk mannelijke) artsen zijn die het behandelen van de overgang met Body-identieke hormonen als onzin of gevaarlijk afdoen en daardoor vooral in Nederland ongegronde angsten heersen vind ik echt belachelijk. Eens kijken als mannen 10 jaar door een soort van overgang heen moesten of ze dan ook zouden roepen ‘niks aan te doen, daar moet je gewoon doorheen.’ Wat denk jij? I Don’t think so  😉 Oh en we gingen niet naar Griekenland deze maand.

September ging Teun naar het Voortgezet onderwijs. Hij zit daar op zijn plek. Ik ben gelukkig voor hem. Hij heeft zijn draai gevonden. Inmiddels had Teun ook de baard in de keel gekregen en zo’n enorme groeispurt dat van de een op de andere dag al zijn spijkerbroeken hoog water hadden. Echt! En zijn voeten groeiden 3 maten. We gingen weer nergens heen, gelukkig zagen we Kim en haar familie wel met regelmaat. Ook was er een event! Het Flexa kleur van het jaar event! En als Flexa ambassadeur en kleurvriend was ik daar wel bij aanwezig, een uitzondering op alle regels van de afgelopen maanden.

Eind van het jaar

Oktober was omhuld met een grijze sluier. In mijn hoofd toch wel. Ik kreeg te horen dat ik slapende TBC heb en daardoor niet kan starten met mijn medicatie voor de reuma, een biological die ik moet gaan spuiten. Ik had er zo op gehoopt om hiermee te starten want ik had veel last van opvlamming van de reuma wat zich uit in pijnlijke gewrichten (polsen, vingers, knieën) en moeheid. Wakker worden en denken ‘ik wil slapen’ is best klote gewoon. Helaas kon ik niet naar de longarts en moest ik alles vooruitschuiven tot eind november. Ach ja, ik wacht al zo lang.

November was ik echt moe. Minder aanwezig op Insta wat Insta dan ook gelijk afstraft. Daarover wil ik het volgende wel kwijt.

Ik ben echt grote fan van Instagram. Het heeft mij echt veel gebracht. Vriendschappen, prachtige samenwerkingen en ontzettend leuke, lieve contacten. En lezers 😊 Ik ben dus eigenlijk grote fan van de mensen en bedrijven achter elk account. De app zelf verfoei ik vaak. Toen bijv. mijn vriendin haar account werd gehackt kon ze nergens terecht. Nergens. Je staat in je hemdje. Als ik een klacht heb kan ik mij ook nergens toe richten. Ja geautomatiseerd melding maken kan nog wel maar een helpdesk bijvoorbeeld hebben ze niet.

Ik vind dat ze daar onderhand wel eens wat geld in mogen gaan steken. Er worden hele bedrijven opgericht via Instagram. Webshops, interieurstylisten, koekjesbakkers, vintage kleding tot een HKliving (wat ook gehackt was even) doen hun stinkende best op Instagram. Maar als je dan eens een hulpvraag hebt of een week afwezig bent door ziekte of wat dan ook laat Instagram je echt keihard vallen. Jaja het is een app, ik weet, geen mens. Een app met een algoritme maar als je wel een business account kunt maken, betalen kunt voor advertenties dan is een helpdesk toch niet zo gek? Ze willen dat je er zakelijk mee omgaat, bieden ook zelf die opties aan maar als je dan vastloopt geven ze niet thuis. Enorm eenrichtingsverkeer.

Ik was dus moe, een beetje terneergeslagen en dus veel minder online. Ik plaatste minder blogs en gaf me even over aan de moeheid en aan de lusteloosheid. Dat was gewoon nodig.

December brak aan en ik gooide heel wat verlichting het huis in! We vierden sinterklaas met onze familie en hadden echt de grootste lol. We gingen weer in Lockdown en dit kwam de algehele sfeer niet ten goede. De verdeeldheid in ons land is enorm. Waar we in maart nog met z’n allen dezelfde kant opkeken (grotendeels), klapten voor ons zorgpersoneel en allerlei leuke acties verzonnen zitten we nu toch in een hele andere sfeer. Ik wil er niet in meegaan maar merk zelf ook dat het nu veel zwaarder valt. Gelukkig zijn ze ver met de vaccins al zijn daar ook voor en tegenstanders in. Ik ga, zonder enige twijfel, geef mij die prik maar. We gingen ook weer niet op vakantie deze maand.

Terwijl ik dit zit te typen springen mij de tranen in de ogen, het was een verdomd raar jaar lieve mensen. Een jaar waarin we vooral veel niet mochten. Een jaar die de boeken ingaat als het Coronajaar. Voor mij persoonlijk is het een bewogen jaar geweest. Oma worden was wel het allermooiste, een moeilijke novembermaand het lastigste.

En nu is het jaar bijna om. Ik kan niet wachten! Kijk uit naar een nieuw jaar met nieuwe kansen en dat stipje aan de horizon waar we allemaal zo naar verlangen! Ik denk wanneer we weer naar festivals mogen ik de hele dag free hugs ga uitdelen. Echt!

 I know everything happens for a reason – But what the fuck.

Meer weekblogs lezen doe je HIER!